aanvangen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌvɑŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧van‧gen

Etymology 1

From Middle Dutch aenvangen, from Old Dutch [Term?]. Equivalent to aan +‎ vangen.

Verb

aanvangen

1. (transitive, intransitive) to begin, to start, to commence

Conjugation

Conjugation of aanvangen (strong class 7, separable)
infinitive	aanvangen
past singular	ving aan
past participle	aangevangen
infinitive	aanvangen
gerund	aanvangen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vang aan	ving aan	aanvang	aanving
2nd person sing. (jij)	vangt aan, vang aan2	ving aan	aanvangt	aanving
2nd person sing. (u)	vangt aan	ving aan	aanvangt	aanving
2nd person sing. (gij)	vangt aan	vingt aan	aanvangt	aanvingt
3rd person singular	vangt aan	ving aan	aanvangt	aanving
plural	vangen aan	vingen aan	aanvangen	aanvingen
subjunctive sing.1	vange aan	vinge aan	aanvange	aanvinge
subjunctive plur.1	vangen aan	vingen aan	aanvangen	aanvingen
imperative sing.	vang aan
imperative plur.1	vangt aan
participles	aanvangend	aangevangen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• aanvang

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

aanvangen

1. plural of aanvang

Anagrams

• vangen aan