byrja

Faroese

Etymology

From Old Norse byrja, from Proto-Germanic *burjaną, from Proto-Indo-European *bʰer-.

Verb

byrja (third person singular past indicative byrjaði, third person plural past indicative byrjaðu, supine byrjað)

1. to begin

Conjugation

   Conjugation of byrja

v-30
infinitive	byrja
present participle	byrjandi
past participle a6	byrjaður
supine	byrjað
number	singular			plural
person	first	second	third	all
indicative	eg	tú	hann/hon/tað	vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present	byrji	byrjar	byrjar	byrja
past	byrjaði	byrjaði	byrjaði	byrjaðu
imperative	—	tú	—	tit
present	—	byrja!	—	byrjið!

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse byrja, from Proto-Germanic *burjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpɪrja/

  Rhymes: -ɪrja

Verb

byrja (weak verb, third-person singular past indicative byrjaði, supine byrjað)

1. (transitive) to begin

Conjugation

byrja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að byrja
supine (sagnbót)		byrjað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		byrjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég byrja	við byrjum	present (nútíð)	ég byrji	við byrjum
	þú byrjar	þið byrjið		þú byrjir	þið byrjið
	hann, hún, það byrjar	þeir, þær, þau byrja		hann, hún, það byrji	þeir, þær, þau byrji
past (þátíð)	ég byrjaði	við byrjuðum	past (þátíð)	ég byrjaði	við byrjuðum
	þú byrjaðir	þið byrjuðuð		þú byrjaðir	þið byrjuðuð
	hann, hún, það byrjaði	þeir, þær, þau byrjuðu		hann, hún, það byrjaði	þeir, þær, þau byrjuðu
imperative (boðháttur)	byrja (þú)	byrjið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	byrjaðu	byrjiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

byrjaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	byrjaður	byrjuð	byrjað		byrjaðir	byrjaðar	byrjuð
accusative (þolfall)	byrjaðan	byrjaða	byrjað		byrjaða	byrjaðar	byrjuð
dative (þágufall)	byrjuðum	byrjaðri	byrjuðu		byrjuðum	byrjuðum	byrjuðum
genitive (eignarfall)	byrjaðs	byrjaðrar	byrjaðs		byrjaðra	byrjaðra	byrjaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	byrjaði	byrjaða	byrjaða		byrjuðu	byrjuðu	byrjuðu
accusative (þolfall)	byrjaða	byrjuðu	byrjaða		byrjuðu	byrjuðu	byrjuðu
dative (þágufall)	byrjaða	byrjuðu	byrjaða		byrjuðu	byrjuðu	byrjuðu
genitive (eignarfall)	byrjaða	byrjuðu	byrjaða		byrjuðu	byrjuðu	byrjuðu

Derived terms

• byrjandi
• byrjun

---

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse byrja.

Alternative forms

• byrje (e infinitive)

Verb

byrja (present tense byrjar, past tense byrja, past participle byrja, passive infinitive byrjast, present participle byrjande, imperative byrj)

1. to begin, start

   Kva tid byrjar det?

   When does it start?

Synonyms

• begynna, begynne
• starta, starte

References

• “byrje” in The Nynorsk Dictionary.

Etymology 2

From Old Norse byrja.

Verb

byrja (present tense bør, past tense burde, past participle burt)

1. form removed with the spelling reform of 2012; superseded by burda