coniungo

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 09:43, 1 October 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Alternative forms

Etymology

From con- +‎ iungo.

Pronunciation

Verb

coniungō (present infinitive coniungere, perfect active coniūnxī, supine coniūnctum); third conjugation

  1. I connect; I join or yoke together
  2. I marry or unite
  3. I juxtapose
  4. I associate

Conjugation

   Conjugation of coniungō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present coniungō coniungis coniungit coniungimus coniungitis coniungunt
imperfect coniungēbam coniungēbās coniungēbat coniungēbāmus coniungēbātis coniungēbant
future coniungam coniungēs coniunget coniungēmus coniungētis coniungent
perfect coniūnxī coniūnxistī coniūnxit coniūnximus coniūnxistis coniūnxērunt,
coniūnxēre
pluperfect coniūnxeram coniūnxerās coniūnxerat coniūnxerāmus coniūnxerātis coniūnxerant
future perfect coniūnxerō coniūnxeris coniūnxerit coniūnxerimus coniūnxeritis coniūnxerint
passive present coniungor coniungeris,
coniungere
coniungitur coniungimur coniungiminī coniunguntur
imperfect coniungēbar coniungēbāris,
coniungēbāre
coniungēbātur coniungēbāmur coniungēbāminī coniungēbantur
future coniungar coniungēris,
coniungēre
coniungētur coniungēmur coniungēminī coniungentur
perfect coniūnctus + present active indicative of sum
pluperfect coniūnctus + imperfect active indicative of sum
future perfect coniūnctus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present coniungam coniungās coniungat coniungāmus coniungātis coniungant
imperfect coniungerem coniungerēs coniungeret coniungerēmus coniungerētis coniungerent
perfect coniūnxerim coniūnxerīs coniūnxerit coniūnxerīmus coniūnxerītis coniūnxerint
pluperfect coniūnxissem coniūnxissēs coniūnxisset coniūnxissēmus coniūnxissētis coniūnxissent
passive present coniungar coniungāris,
coniungāre
coniungātur coniungāmur coniungāminī coniungantur
imperfect coniungerer coniungerēris,
coniungerēre
coniungerētur coniungerēmur coniungerēminī coniungerentur
perfect coniūnctus + present active subjunctive of sum
pluperfect coniūnctus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present coniunge coniungite
future coniungitō coniungitō coniungitōte coniunguntō
passive present coniungere coniungiminī
future coniungitor coniungitor coniunguntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives coniungere coniūnxisse coniūnctūrum esse coniungī coniūnctum esse coniūnctum īrī
participles coniungēns coniūnctūrus coniūnctus coniungendus,
coniungundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
coniungendī coniungendō coniungendum coniungendō coniūnctum coniūnctū

Derived terms

Descendants

  • English: conjoin
  • French: conjoindre
  • Italian: congiungere
  • Portuguese: conjungir

References

  • coniungo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • coniungo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • coniungo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to wage war in conjunction with some one: bellum coniungere (Imp. Pomp. 9. 26)
    • to make a camp in common: castra coniungere, iungere (B. C. 1. 63)