emanciperen

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch[edit]

Etymology[edit]

Borrowed from Latin ēmancipō. Subsequently influenced by Middle French and French émanciper.[1]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˌeːmɑnsiˈpeːrə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: eman‧ci‧pe‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb[edit]

emanciperen

  1. (transitive) to emancipate
    Synonym: vrijmaken

Inflection[edit]

Inflection of emanciperen (weak)
infinitive emanciperen
past singular emancipeerde
past participle geëmancipeerd
infinitive emanciperen
gerund emanciperen n
present tense past tense
1st person singular emancipeer emancipeerde
2nd person sing. (jij) emancipeert emancipeerde
2nd person sing. (u) emancipeert emancipeerde
2nd person sing. (gij) emancipeert emancipeerde
3rd person singular emancipeert emancipeerde
plural emanciperen emancipeerden
subjunctive sing.1 emancipere emancipeerde
subjunctive plur.1 emanciperen emancipeerden
imperative sing. emancipeer
imperative plur.1 emancipeert
participles emanciperend geëmancipeerd
1) Archaic.

Related terms[edit]

References[edit]

  1. ^ Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press