goeden

See also: Goeden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch goeden, from Old Dutch *guodon, from Proto-West Germanic *gōdōn.

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

goeden

1. (obsolete) to supply with material goods, to make prosperous

Inflection

Only the past participle survives, but has taken on another meaning.

Conjugation of goeden (weak)
infinitive	goeden
past singular	goedde
past participle	gegoed
infinitive	goeden
gerund	goeden n
	present tense	past tense
1st person singular	goed	goedde
2nd person sing. (jij)	goedt	goedde
2nd person sing. (u)	goedt	goedde
2nd person sing. (gij)	goedt	goedde
3rd person singular	goedt	goedde
plural	goeden	goedden
subjunctive sing.1	goede	goedde
subjunctive plur.1	goeden	goedden
imperative sing.	goed
imperative plur.1	goedt
participles	goedend	gegoed
1) Archaic.

Adjective

goeden

1. (archaic) inflection of goed:
   1. masculine accusative/dative singular
   2. neuter dative singular
   3. dative plural

   van goeden huize ― (please add an English translation of this usage example)

Middle Dutch

Adjective

goeden

1. inflection of goet:
   1. masculine accusative/dative singular
   2. neuter dative singular
   3. dative plural

Welsh

Noun

goeden

1. Soft mutation of coeden.