hirða

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhɪrða/

  Rhymes: -ɪrða

Etymology 1

Verb

hirða (weak verb, third-person singular past indicative hirti, supine hirt)

1. (transitive, with accusative) to get, to collect, to gather
2. (transitive, with accusative) to tend, to look after, to keep

Conjugation

hirða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hirða
supine (sagnbót)		hirt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hirðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hirði	við hirðum	present (nútíð)	ég hirði	við hirðum
	þú hirðir	þið hirðið		þú hirðir	þið hirðið
	hann, hún, það hirðir	þeir, þær, þau hirða		hann, hún, það hirði	þeir, þær, þau hirði
past (þátíð)	ég hirti	við hirtum	past (þátíð)	ég hirti	við hirtum
	þú hirtir	þið hirtuð		þú hirtir	þið hirtuð
	hann, hún, það hirti	þeir, þær, þau hirtu		hann, hún, það hirti	þeir, þær, þau hirtu
imperative (boðháttur)	hirð (þú)	hirðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hirtu	hirðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hirðast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hirðast
supine (sagnbót)		hirst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hirðandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hirðist	við hirðumst	present (nútíð)	ég hirðist	við hirðumst
	þú hirðist	þið hirðist		þú hirðist	þið hirðist
	hann, hún, það hirðist	þeir, þær, þau hirðast		hann, hún, það hirðist	þeir, þær, þau hirðist
past (þátíð)	ég hirtist	við hirtumst	past (þátíð)	ég hirtist	við hirtumst
	þú hirtist	þið hirtust		þú hirtist	þið hirtust
	hann, hún, það hirtist	þeir, þær, þau hirtust		hann, hún, það hirtist	þeir, þær, þau hirtust
imperative (boðháttur)	hirst (þú)	hirðist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hirstu	hirðisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hirtur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hirtur	hirt	hirt		hirtir	hirtar	hirt
accusative (þolfall)	hirtan	hirta	hirt		hirta	hirtar	hirt
dative (þágufall)	hirtum	hirtri	hirtu		hirtum	hirtum	hirtum
genitive (eignarfall)	hirts	hirtrar	hirts		hirtra	hirtra	hirtra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hirti	hirta	hirta		hirtu	hirtu	hirtu
accusative (þolfall)	hirta	hirtu	hirta		hirtu	hirtu	hirtu
dative (þágufall)	hirta	hirtu	hirta		hirtu	hirtu	hirtu
genitive (eignarfall)	hirta	hirtu	hirta		hirtu	hirtu	hirtu

Derived terms

• hirða um ("to care for, to care about")
• hirðir, hirðari ("shepherd, herdsman")
• hirðingi ("nomad")
• hirðing ("tending, keeping")

Etymology 2

Noun

hirða f (genitive singular hirðu, no plural)

1. thrift, thriftiness

Declension

declension of hirða

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	hirða	hirðan	hirður	hirðurnar
accusative	hirðu	hirðuna	hirður	hirðurnar
dative	hirðu	hirðunni	hirðum	hirðunum
genitive	hirðu	hirðunnar	hirða	hirðanna

Derived terms

• hirðusamur
• hirðusemi
• hirðulaus
• hirðuleysi

Etymology 3

Noun

1. indefinite accusative plural of hirðir
2. indefinite genitive plural of hirðir

---

Old Norse

Verb

hirða

1. to keep in a box or chest
2. to gather in hay

   hirða hey

3. to hide, conceal
4. to mind, care for

   þeir hirtu ekki um líf sitt

   they cared not for life

5. (negated, with imperative) seek to

   hirð eigi þú at hopa á hæl!

   Don't try to turn on thy heel!