irrogo

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 01:03, 18 October 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: irrogó and irrogò

Italian

Verb

irrogo

  1. first-person singular present indicative of irrogare

Latin

Alternative forms

Etymology

From in- +‎ rogō (ask; request).

Pronunciation

Verb

irrogō (present infinitive irrogāre, perfect active irrogāvī, supine irrogātum); first conjugation

  1. I propose, demand or call for something against someone.
  2. I impose, inflict; appoint, ordain.
  3. I exercise.

Conjugation

The third-person singular future perfect indicative active irrogāverit is sometimes found as irrogāssit.

   Conjugation of irrogō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present irrogō irrogās irrogat irrogāmus irrogātis irrogant
imperfect irrogābam irrogābās irrogābat irrogābāmus irrogābātis irrogābant
future irrogābō irrogābis irrogābit irrogābimus irrogābitis irrogābunt
perfect irrogāvī irrogāvistī irrogāvit irrogāvimus irrogāvistis irrogāvērunt,
irrogāvēre
pluperfect irrogāveram irrogāverās irrogāverat irrogāverāmus irrogāverātis irrogāverant
future perfect irrogāverō irrogāveris irrogāverit irrogāverimus irrogāveritis irrogāverint
passive present irrogor irrogāris,
irrogāre
irrogātur irrogāmur irrogāminī irrogantur
imperfect irrogābar irrogābāris,
irrogābāre
irrogābātur irrogābāmur irrogābāminī irrogābantur
future irrogābor irrogāberis,
irrogābere
irrogābitur irrogābimur irrogābiminī irrogābuntur
perfect irrogātus + present active indicative of sum
pluperfect irrogātus + imperfect active indicative of sum
future perfect irrogātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present irrogem irrogēs irroget irrogēmus irrogētis irrogent
imperfect irrogārem irrogārēs irrogāret irrogārēmus irrogārētis irrogārent
perfect irrogāverim irrogāverīs irrogāverit irrogāverīmus irrogāverītis irrogāverint
pluperfect irrogāvissem irrogāvissēs irrogāvisset irrogāvissēmus irrogāvissētis irrogāvissent
passive present irroger irrogēris,
irrogēre
irrogētur irrogēmur irrogēminī irrogentur
imperfect irrogārer irrogārēris,
irrogārēre
irrogārētur irrogārēmur irrogārēminī irrogārentur
perfect irrogātus + present active subjunctive of sum
pluperfect irrogātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present irrogā irrogāte
future irrogātō irrogātō irrogātōte irrogantō
passive present irrogāre irrogāminī
future irrogātor irrogātor irrogantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives irrogāre irrogāvisse irrogātūrum esse irrogārī irrogātum esse irrogātum īrī
participles irrogāns irrogātūrus irrogātus irrogandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
irrogandī irrogandō irrogandum irrogandō irrogātum irrogātū

Derived terms

Descendants

  • Catalan: irrogar
  • Galician: irrogar
  • Italian: irrogare
  • Portuguese: irrogar
  • Spanish: irrogar

References

  • irrogo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • irrogo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to impose a fine (used of the prosecutor or the tribunus plebis proposing a fine to be ratified by the people): multam irrogare alicui (Cic. Dom. 17. 45)

Spanish

Verb

irrogo

  1. First-person singular (yo) present indicative form of irrogar.