klaren

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: klären

Dutch[edit]

Etymology[edit]

From klaar +‎ -en.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˈklaː.rə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: kla‧ren
  • Rhymes: -aːrən

Verb[edit]

klaren

  1. (transitive) to finish, to complete, to get (something) done
    Synonyms: afhandelen, voltooien

Inflection[edit]

Inflection of klaren (weak)
infinitive klaren
past singular klaarde
past participle geklaard
infinitive klaren
gerund klaren n
present tense past tense
1st person singular klaar klaarde
2nd person sing. (jij) klaart klaarde
2nd person sing. (u) klaart klaarde
2nd person sing. (gij) klaart klaarde
3rd person singular klaart klaarde
plural klaren klaarden
subjunctive sing.1 klare klaarde
subjunctive plur.1 klaren klaarden
imperative sing. klaar
imperative plur.1 klaart
participles klarend geklaard
1) Archaic.

German[edit]

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

klaren

  1. inflection of klar:
    1. strong genitive masculine/neuter singular
    2. weak/mixed genitive/dative all-gender singular
    3. strong/weak/mixed accusative masculine singular
    4. strong dative plural
    5. weak/mixed all-case plural