kluisteren

Dutch

Etymology

From kluister (“a fetter”), ultimately from Latin claudō (“close, shut”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

kluisteren

1. (transitive) To fetter, hog-tie or (rather) restrain in remaining movement
2. (figuratively, transitive) To bind, restrict, as by a spell, fascination etc.

Inflection

Conjugation of kluisteren (weak)
infinitive	kluisteren
past singular	kluisterde
past participle	gekluisterd
infinitive	kluisteren
gerund	kluisteren n
	present tense	past tense
1st person singular	kluister	kluisterde
2nd person sing. (jij)	kluistert, kluister2	kluisterde
2nd person sing. (u)	kluistert	kluisterde
2nd person sing. (gij)	kluistert	kluisterde
3rd person singular	kluistert	kluisterde
plural	kluisteren	kluisterden
subjunctive sing.1	kluistere	kluisterde
subjunctive plur.1	kluisteren	kluisterden
imperative sing.	kluister
imperative plur.1	kluistert
participles	kluisterend	gekluisterd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• kluisteraar m
• kluisterboei
• kluistering
• kluisterklank
• omkluisteren
• ontkluisteren
• opkluisteren
• inkluistering

Anagrams

• struikelen