naaien

Dutch

Etymology

(deprecated template usage)

From Middle Dutch nâyen, from Old Dutch *nāien, from Proto-Germanic *nēaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈnaːjə(n)/

• audio:

  (file)

• Hyphenation: naai‧en
• Rhymes: -aːi̯ən

Verb

naaien

1. (transitive, intransitive) to sew
2. (transitive, intransitive, vulgar) to screw, to fuck, to have sex
3. (transitive, vulgar) to screw, to screw over (someone)

   Ik wist dat je me zou naaien!

   I knew you would screw me over!

Inflection

Conjugation of naaien (weak)
infinitive	naaien
past singular	naaide
past participle	genaaid
infinitive	naaien
gerund	naaien n
	present tense	past tense
1st person singular	naai	naaide
2nd person sing. (jij)	naait	naaide
2nd person sing. (u)	naait	naaide
2nd person sing. (gij)	naait	naaide
3rd person singular	naait	naaide
plural	naaien	naaiden
subjunctive sing.1	naaie	naaide
subjunctive plur.1	naaien	naaiden
imperative sing.	naai
imperative plur.1	naait
participles	naaiend	genaaid
1) Archaic.

Synonyms

• (to fuck): neuken

Derived terms

• benaaien
• dichtnaaien
• matennaaier
• naaiboek
• naaidoos
• naaimachine
• naaisel
• naaiwerk
• opnaaien
• vastnaaien
• vernaaien

 

Related terms

• naald

Descendants

• Afrikaans: naai
• → Sranan Tongo: nai