ontbloemen

Dutch

Etymology

Inherited from Middle Dutch ontbloemen. Equivalent to bloem (“flower”) +‎ ont- -en (“privative circumfix”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈblu.mə(n)/
• Hyphenation: ont‧bloe‧men
• Rhymes: -umən

Verb

ontbloemen

1. (transitive) to remove the flowers from, to deflower
2. (transitive, dated) to take the virginity of

Inflection

Conjugation of ontbloemen (weak, prefixed)
infinitive	ontbloemen
past singular	ontbloemde
past participle	ontbloemd
infinitive	ontbloemen
gerund	ontbloemen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbloem	ontbloemde
2nd person sing. (jij)	ontbloemt	ontbloemde
2nd person sing. (u)	ontbloemt	ontbloemde
2nd person sing. (gij)	ontbloemt	ontbloemde
3rd person singular	ontbloemt	ontbloemde
plural	ontbloemen	ontbloemden
subjunctive sing.1	ontbloeme	ontbloemde
subjunctive plur.1	ontbloemen	ontbloemden
imperative sing.	ontbloem
imperative plur.1	ontbloemt
participles	ontbloemend	ontbloemd
1) Archaic.