ontspullen

Dutch

Etymology

From spul +‎ ont- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈspʏ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧spul‧len
• Rhymes: -ʏlən

Verb

ontspullen

1. (transitive, intransitive) to get rid of material things; to declutter

Conjugation

Conjugation of ontspullen (weak, prefixed)
infinitive	ontspullen
past singular	ontspulde
past participle	ontspuld
infinitive	ontspullen
gerund	ontspullen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontspul	ontspulde
2nd person sing. (jij)	ontspult, ontspul2	ontspulde
2nd person sing. (u)	ontspult	ontspulde
2nd person sing. (gij)	ontspult	ontspulde
3rd person singular	ontspult	ontspulde
plural	ontspullen	ontspulden
subjunctive sing.1	ontspulle	ontspulde
subjunctive plur.1	ontspullen	ontspulden
imperative sing.	ontspul
imperative plur.1	ontspult
participles	ontspullend	ontspuld
1) Archaic. 2) In case of inversion.