opdonderen

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ donderen (“to thunder”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌdɔn.də.rə(n)/, [ˈɔbˌdɔn.də.rə(n)]

• Audio:

  (file)

Verb

opdonderen

1. (intransitive, mildly vulgar) to get lost, beat it

   Synonyms: aftaaien, opflikkeren, ophoepelen, opkankeren, oppleuren, oprotten, opsodemieteren, optyfen, opzouten

Conjugation

Conjugation of opdonderen (weak, separable)
infinitive	opdonderen
past singular	donderde op
past participle	opgedonderd
infinitive	opdonderen
gerund	opdonderen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	donder op	donderde op	opdonder	opdonderde
2nd person sing. (jij)	dondert op, donder op2	donderde op	opdondert	opdonderde
2nd person sing. (u)	dondert op	donderde op	opdondert	opdonderde
2nd person sing. (gij)	dondert op	donderde op	opdondert	opdonderde
3rd person singular	dondert op	donderde op	opdondert	opdonderde
plural	donderen op	donderden op	opdonderen	opdonderden
subjunctive sing.1	dondere op	donderde op	opdondere	opdonderde
subjunctive plur.1	donderen op	donderden op	opdonderen	opdonderden
imperative sing.	donder op
imperative plur.1	dondert op
participles	opdonderend	opgedonderd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opdonder

 

Anagrams

• donderen op