praemitto
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /prae̯ˈmit.toː/, [präe̯ˈmɪt̪ːoː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /preˈmit.to/, [preˈmit̪ːo]
Verb
[edit]praemittō (present infinitive praemittere, perfect active praemīsī, supine praemissum); third conjugation
- to send forward or ahead
- c. 52 BCE, Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico 2.17:
- His rebus cognatis, exploratores centurionesque praemittit qui locum castris idoneum deligant.
- Having learned these things, he sends forward scouts and centurions to choose a convenient place for the camp.
- His rebus cognatis, exploratores centurionesque praemittit qui locum castris idoneum deligant.
Conjugation
[edit]Descendants
[edit]- English: premit, premise
- Italian: premettere
References
[edit]- “praemitto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praemitto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praemitto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.