vindico

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by Zff19930930 (talk | contribs) as of 03:14, 20 November 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: vindicó

Latin

Etymology

Lua error: The template Template:PIE root does not use the parameter(s):
2=weyh₁
Please see Module:checkparams for help with this warning.

(deprecated template usage)

From vindex (defender, protector), from dicō (devote)

Pronunciation

Verb

vindicō (present infinitive vindicāre, perfect active vindicāvī, supine vindicātum); first conjugation

  1. I avenge, vindicate, claim, punish.
  2. I liberate, deliver, spare.
  3. I protect.

Conjugation

   Conjugation of vindicō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vindicō vindicās vindicat vindicāmus vindicātis vindicant
imperfect vindicābam vindicābās vindicābat vindicābāmus vindicābātis vindicābant
future vindicābō vindicābis vindicābit vindicābimus vindicābitis vindicābunt
perfect vindicāvī vindicāvistī vindicāvit vindicāvimus vindicāvistis vindicāvērunt,
vindicāvēre
pluperfect vindicāveram vindicāverās vindicāverat vindicāverāmus vindicāverātis vindicāverant
future perfect vindicāverō vindicāveris vindicāverit vindicāverimus vindicāveritis vindicāverint
passive present vindicor vindicāris,
vindicāre
vindicātur vindicāmur vindicāminī vindicantur
imperfect vindicābar vindicābāris,
vindicābāre
vindicābātur vindicābāmur vindicābāminī vindicābantur
future vindicābor vindicāberis,
vindicābere
vindicābitur vindicābimur vindicābiminī vindicābuntur
perfect vindicātus + present active indicative of sum
pluperfect vindicātus + imperfect active indicative of sum
future perfect vindicātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vindicem vindicēs vindicet vindicēmus vindicētis vindicent
imperfect vindicārem vindicārēs vindicāret vindicārēmus vindicārētis vindicārent
perfect vindicāverim vindicāverīs vindicāverit vindicāverīmus vindicāverītis vindicāverint
pluperfect vindicāvissem vindicāvissēs vindicāvisset vindicāvissēmus vindicāvissētis vindicāvissent
passive present vindicer vindicēris,
vindicēre
vindicētur vindicēmur vindicēminī vindicentur
imperfect vindicārer vindicārēris,
vindicārēre
vindicārētur vindicārēmur vindicārēminī vindicārentur
perfect vindicātus + present active subjunctive of sum
pluperfect vindicātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vindicā vindicāte
future vindicātō vindicātō vindicātōte vindicantō
passive present vindicāre vindicāminī
future vindicātor vindicātor vindicantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vindicāre vindicāvisse vindicātūrum esse vindicārī vindicātum esse vindicātum īrī
participles vindicāns vindicātūrus vindicātus vindicandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
vindicandī vindicandō vindicandum vindicandō vindicātum vindicātū

Derived terms

Descendants

References

  • vindico”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vindico”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • vindico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to rescue from destruction: ab exitio, ab interitu aliquem vindicare
    • to rescue from oblivion: aliquid ab oblivione vindicare
    • to deliver the state from a tyranny: rem publicam in libertatem vindicare a or ex dominatione

Spanish

Verb

vindico

  1. First-person singular (yo) present indicative form of vindicar.