yrkja

Faroese

Verb

yrkja (third person singular past indicative yrkti, third person plural past indicative yrkt, supine yrkt)

1. to write poetry, to compose

Conjugation

Conjugation of yrkja (group v-11)
infinitive	yrkja
supine	yrkt
participle (a5)1	yrkjandi	yrktur
	present	past
first singular	yrki	yrkti
second singular	yrkir	yrkti
third singular	yrkir	yrkti
plural	yrkja	yrktu
	imperative
singular	yrk!
plural	yrkið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɪr̥ca/
• Rhymes: -ɪr̥ca

Etymology 1

Verb

yrkja (weak verb, third-person singular past indicative yrkti, supine yrkt)

1. (transitive, with accusative) to cultivate, to till

Conjugation

yrkja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að yrkja
supine (sagnbót)		yrkt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		yrkjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég yrki	við yrkjum	present (nútíð)	ég yrki	við yrkjum
	þú yrkir	þið yrkið		þú yrkir	þið yrkið
	hann, hún, það yrkir	þeir, þær, þau yrkja		hann, hún, það yrki	þeir, þær, þau yrki
past (þátíð)	ég yrkti	við yrktum	past (þátíð)	ég yrkti	við yrktum
	þú yrktir	þið yrktuð		þú yrktir	þið yrktuð
	hann, hún, það yrkti	þeir, þær, þau yrktu		hann, hún, það yrkti	þeir, þær, þau yrktu
imperative (boðháttur)	yrk (þú)	yrkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	yrktu	yrkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

yrkjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að yrkjast
supine (sagnbót)		yrkst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		yrkjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég yrkist	við yrkjumst	present (nútíð)	ég yrkist	við yrkjumst
	þú yrkist	þið yrkist		þú yrkist	þið yrkist
	hann, hún, það yrkist	þeir, þær, þau yrkjast		hann, hún, það yrkist	þeir, þær, þau yrkist
past (þátíð)	ég yrktist	við yrktumst	past (þátíð)	ég yrktist	við yrktumst
	þú yrktist	þið yrktust		þú yrktist	þið yrktust
	hann, hún, það yrktist	þeir, þær, þau yrktust		hann, hún, það yrktist	þeir, þær, þau yrktust
imperative (boðháttur)	yrkst (þú)	yrkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	yrkstu	yrkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

yrktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	yrktur	yrkt	yrkt		yrktir	yrktar	yrkt
accusative (þolfall)	yrktan	yrkta	yrkt		yrkta	yrktar	yrkt
dative (þágufall)	yrktum	yrktri	yrktu		yrktum	yrktum	yrktum
genitive (eignarfall)	yrkts	yrktrar	yrkts		yrktra	yrktra	yrktra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	yrkti	yrkta	yrkta		yrktu	yrktu	yrktu
accusative (þolfall)	yrkta	yrktu	yrkta		yrktu	yrktu	yrktu
dative (þágufall)	yrkta	yrktu	yrkta		yrktu	yrktu	yrktu
genitive (eignarfall)	yrkta	yrktu	yrkta		yrktu	yrktu	yrktu

Noun

yrkja f (genitive singular yrkju, no plural)

1. cultivation

Derived terms

• akuryrkja (“agriculture”)
• garðyrkja (“horticulture”)

Etymology 2

Verb

yrkja (strong verb, third-person singular past indicative orti, third-person plural past indicative ortu, supine ort)

1. (transitive, with accusative) to compose, to write (poetry or verse)

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Synonyms

• (to compose poetry): kveða

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• yrkje, yrka, yrke

Etymology

From Old Norse yrkja, from Proto-Germanic *wurkijaną, from Proto-Indo-European *wr̥ǵyéti of the root *werǵ-. In an ablaut relationship with verk (from Proto-Indo-European *wérǵom (“work”)).

Pronunciation

• IPA^(key): /²ʏr.çɑ/

Verb

yrkja (present tense yrkjer, past tense yrkte, past participle yrkt, passive infinitive yrkjast, present participle yrkjande, imperative yrk)

1. to make, to do
2. to work
3. to create
4. (poetry) to compose

References

• “yrkja” in The Nynorsk Dictionary.
• “yrkja” in Ivar Aasen (1873) Norsk Ordbog med dansk Forklaring

Old Norse

Etymology

From Proto-Norse ᚹᛟᚱᚨᚺᛏᛟ (worahto /⁠worᵃhtō⁠/), ᚹᚢᚱᛏᛖ (wurte /⁠wurtē⁠/), ᛟᚱᛏᛖ (orte /⁠ortē⁠/), from Proto-Germanic *wurkijaną (“to work”), from Proto-Indo-European *werǵ- (“to work”).

Verb

yrkja (present indicative yrkir, past indicative orti, supine ort)

1. (transitive) to work
2. to compose (law or poetry)
   • Snorri Sturluson, Ynglinga Saga, chapter 55

     Rögnvaldr hét son Ólafs konungs, er konungr var á Vestfold eptir föðr sinn. Hann var kallaðr heiðum hæri. Um hann orti Þjóðólfr hinn hvinverski Ynglinga tal, þar segir hann svá:

     King Olaf's son, who was the King of Vestfold after his father, was named Ragnvald. He was called high with honours. About him Thjódólf of Hvinir composed Ynglingatal, where he says this:

   • Snorri Sturluson, Ólafs saga Tryggvasonar, chapter 90

     Hallfreðr sagði: Hvat gefr þú mér, konungr, at nafnfesti, ef ek skal heita vandræðaskáld? Konungr gaf honum sverð, ok fylgði engi umgerð. Konungr mælti: Yrk nú vísu um sverðit ok lát sverð vera í hverju vísuorði.

     Hallfred said: What do you give me, O king, as a name-gift, if I shall be called “Poet of Troubles”? The king gave him a sword, but no scabbard followed. The king spoke: Compose now a stanza about the sword, and have (the word) “sword” be in every line.

Conjugation

Conjugation of yrkja — active (weak class 1)

infinitive	yrkja
present participle	yrkjandi
past participle	ortr
indicative	present	past
1st-person singular	yrki	orta
2nd-person singular	yrkir	ortir
3rd-person singular	yrkir	orti
1st-person plural	yrkjum	ortum
2nd-person plural	yrkið	ortuð
3rd-person plural	yrkja	ortu
subjunctive	present	past
1st-person singular	yrkja	orta
2nd-person singular	yrkir	ortir
3rd-person singular	yrki	orti
1st-person plural	yrkim	ortim
2nd-person plural	yrkið	ortið
3rd-person plural	yrki	orti
imperative	present
2nd-person singular	yrk, yrki
1st-person plural	yrkjum
2nd-person plural	yrkið

Conjugation of yrkja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	yrkjask
present participle	yrkjandisk
past participle	yrkzk
indicative	present	past
1st-person singular	yrkjumk	ortumk
2nd-person singular	yrkisk	ortisk
3rd-person singular	yrkisk	ortisk
1st-person plural	yrkjumsk	ortumsk
2nd-person plural	yrkizk	ortuzk
3rd-person plural	yrkjask	ortusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	yrkjumk	ortumk
2nd-person singular	yrkisk	ortisk
3rd-person singular	yrkisk	ortisk
1st-person plural	yrkimsk	ortimsk
2nd-person plural	yrkizk	ortizk
3rd-person plural	yrkisk	ortisk
imperative	present
2nd-person singular	yrksk, yrkisk
1st-person plural	yrkjumsk
2nd-person plural	yrkizk

Descendants

• Icelandic: yrkja, orka
• Faroese: yrkja, orka
• Norwegian:
  • Norwegian Bokmål: yrke, orke
  • Norwegian Nynorsk: yrkja, yrke, orka, orke
• Elfdalian: yrtja, uorka
• Old Swedish: yrkia, orka
  • Swedish: yrka, orka
• Old Danish: yrkæ, orkæ
  • Danish: ørke, orke
• Old Gutnish: yrkia, orka
  • Gutnish: yrke, orke
• → Middle English: irken
  • English: irk

References

• “yrkja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press