beschuldigen

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From Middle Dutch beschuldigen, from Old Dutch *biskuldigon, from Proto-West Germanic *biskuldigōn, equivalent to schuld +‎ be- -igen. Replaced older Middle Dutch beschulden by influence of Middle Dutch schuldich (modern Dutch schuldig). Compare Old English besċyldigian (whence Middle English be-schyld), West Frisian beskuldigje, German Low German beschülligen, German beschuldigen.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /bəˈsxʏldəɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: be‧schul‧di‧gen
  • Rhymes: -ʏldəɣən

Verb

[edit]

beschuldigen

  1. (transitive) to accuse, blame

Conjugation

[edit]
Conjugation of beschuldigen (weak, prefixed)
infinitive beschuldigen
past singular beschuldigde
past participle beschuldigd
infinitive beschuldigen
gerund beschuldigen n
present tense past tense
1st person singular beschuldig beschuldigde
2nd person sing. (jij) beschuldigt, beschuldig2 beschuldigde
2nd person sing. (u) beschuldigt beschuldigde
2nd person sing. (gij) beschuldigt beschuldigde
3rd person singular beschuldigt beschuldigde
plural beschuldigen beschuldigden
subjunctive sing.1 beschuldige beschuldigde
subjunctive plur.1 beschuldigen beschuldigden
imperative sing. beschuldig
imperative plur.1 beschuldigt
participles beschuldigend beschuldigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

[edit]

Descendants

[edit]
  • Negerhollands: beskuldig, beskyldig

German

[edit]

Etymology

[edit]

be- +‎ schuldig +‎ -en

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

beschuldigen (weak, third-person singular present beschuldigt, past tense beschuldigte, past participle beschuldigt, auxiliary haben)

  1. (transitive) to accuse, to blame [with accusative ‘someone’ and genitive ‘of/for something’]
    Seine Frau hat ihn des Ehebruchs beschuldigt.His wife accused him of adultery.

Conjugation

[edit]

Derived terms

[edit]
[edit]

Further reading

[edit]