κριτικός

Ancient Greek

Etymology

From κρῐτής (kritḗs, “judge”) +‎ -ῐκός (-ikós), from κρῑ́νω (krī́nō, “I judge”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kri.ti.kós/ → /kri.tiˈkos/ → /kri.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kri.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kri.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /kri.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kri.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kri.tiˈkos/

Adjective

κρῐτῐκός • (kritikós) m (feminine κρῐτῐκή, neuter κρῐτῐκόν); first/second declension

1. Able to judge, discerning, critical
2. (Especially as a substantive concerning language): critic, grammarian, academic

Inflection

First and second declension of κρῐτῐκός; κρῐτῐκή; κρῐτῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		κρῐτῐκός kritikós	κρῐτῐκή kritikḗ	κρῐτῐκόν kritikón		κρῐτῐκώ kritikṓ	κρῐτῐκᾱ́ kritikā́	κρῐτῐκώ kritikṓ		κρῐτῐκοί kritikoí	κρῐτῐκαί kritikaí	κρῐτῐκᾰ́ kritiká
Genitive		κρῐτῐκοῦ kritikoû	κρῐτῐκῆς kritikês	κρῐτῐκοῦ kritikoû		κρῐτῐκοῖν kritikoîn	κρῐτῐκαῖν kritikaîn	κρῐτῐκοῖν kritikoîn		κρῐτῐκῶν kritikôn	κρῐτῐκῶν kritikôn	κρῐτῐκῶν kritikôn
Dative		κρῐτῐκῷ kritikôi	κρῐτῐκῇ kritikêi	κρῐτῐκῷ kritikôi		κρῐτῐκοῖν kritikoîn	κρῐτῐκαῖν kritikaîn	κρῐτῐκοῖν kritikoîn		κρῐτῐκοῖς kritikoîs	κρῐτῐκαῖς kritikaîs	κρῐτῐκοῖς kritikoîs
Accusative		κρῐτῐκόν kritikón	κρῐτῐκήν kritikḗn	κρῐτῐκόν kritikón		κρῐτῐκώ kritikṓ	κρῐτῐκᾱ́ kritikā́	κρῐτῐκώ kritikṓ		κρῐτῐκούς kritikoús	κρῐτῐκᾱ́ς kritikā́s	κρῐτῐκᾰ́ kritiká
Vocative		κρῐτῐκέ kritiké	κρῐτῐκή kritikḗ	κρῐτῐκόν kritikón		κρῐτῐκώ kritikṓ	κρῐτῐκᾱ́ kritikā́	κρῐτῐκώ kritikṓ		κρῐτῐκοί kritikoí	κρῐτῐκαί kritikaí	κρῐτῐκᾰ́ kritiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		κρῐτῐκῶς kritikôs				κρῐτῐκώτερος kritikṓteros				κρῐτῐκώτᾰτος kritikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

Related terms

• ἀποκριτικός (apokritikós)
• διακριτικός (diakritikós)
• ἐκκριτικός (ekkritikós)

• ἐπικριτικός (epikritikós)
• εὐαποκριτικός (euapokritikós)
• ὀνειροκριτικός (oneirokritikós)

• προκριτικός (prokritikós)
• συγκριτικός (sunkritikós)
• ὑποκριτικός (hupokritikós)

References

• “κριτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κριτικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κριτικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• G2924 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • critic idem, page 184.

---

Greek

Adjective

κριτικός • (kritikós) m (feminine κριτική, neuter κριτικό)

1. critical (expressing comment or judgement)

Declension

Declension of κριτικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	κριτικός •	κριτική •	κριτικό •	κριτικοί •	κριτικές •	κριτικά •
genitive	κριτικού •	κριτικής •	κριτικού •	κριτικών •	κριτικών •	κριτικών •
accusative	κριτικό •	κριτική •	κριτικό •	κριτικούς •	κριτικές •	κριτικά •
vocative	κριτικέ •	κριτική •	κριτικό •	κριτικοί •	κριτικές •	κριτικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο κριτικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο κριτικός, etc.)

Noun

κριτικός • (kritikós) m or f (plural κριτικοί)

1. critic

   κριτικός θεάτρου (theatre critic)

Declension

Declension of κριτικός

	singular	plural
nominative	κριτικός •	κριτικοί •
genitive	κριτικού •	κριτικών •
accusative	κριτικό •	κριτικούς •
vocative	κριτικέ •	κριτικοί •