aanbelanden

Dutch

Etymology

From aan +‎ belanden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːmbəˌlɑndə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧be‧lan‧den

Verb

aanbelanden

1. (intransitive) to end up, wind up (in)

Conjugation

Conjugation of aanbelanden (weak, prefixed, separable)
infinitive	aanbelanden
past singular	belandde aan
past participle	aanbeland
infinitive	aanbelanden
gerund	aanbelanden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	beland aan	belandde aan	aanbeland	aanbelandde
2nd person sing. (jij)	belandt aan, beland aan2	belandde aan	aanbelandt	aanbelandde
2nd person sing. (u)	belandt aan	belandde aan	aanbelandt	aanbelandde
2nd person sing. (gij)	belandt aan	belandde aan	aanbelandt	aanbelandde
3rd person singular	belandt aan	belandde aan	aanbelandt	aanbelandde
plural	belanden aan	belandden aan	aanbelanden	aanbelandden
subjunctive sing.1	belande aan	belandde aan	aanbelande	aanbelandde
subjunctive plur.1	belanden aan	belandden aan	aanbelanden	aanbelandden
imperative sing.	beland aan
imperative plur.1	belandt aan
participles	aanbelandend	aanbeland
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• belanden aan