afstrijken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afstriken. Equivalent to af +‎ strijken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfstrɛi̯kə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: af‧strij‧ken

Verb

afstrijken

1. (transitive) to strike (a match, to attempt to ignite it)

   Een veiligheidslucifer, in tegensteling tot een strijklucifer, kun je niet redelijk aan alles afstrijken.

   A safety match, as opposed to a strike-anywhere match, can't be easily struck on any surface.

2. (transitive) to rub out

   Strijk het overvloed kit af met terpentine.

   Rub out excessive sealant with turpentine.

Inflection

Inflection of afstrijken (strong class 1, separable)
infinitive	afstrijken
past singular	streek af
past participle	afgestreken
infinitive	afstrijken
gerund	afstrijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	strijk af	streek af	afstrijk	afstreek
2nd person sing. (jij)	strijkt af	streek af	afstrijkt	afstreek
2nd person sing. (u)	strijkt af	streek af	afstrijkt	afstreek
2nd person sing. (gij)	strijkt af	streekt af	afstrijkt	afstreekt
3rd person singular	strijkt af	streek af	afstrijkt	afstreek
plural	strijken af	streeken af	afstrijken	afstreeken
subjunctive sing.1	strijke af	streeke af	afstrijke	afstreeke
subjunctive plur.1	strijken af	streeken af	afstrijken	afstreeken
imperative sing.	strijk af
imperative plur.1	strijkt af
participles	afstrijkend	afgestreken
1) Archaic.