beëindigen

Dutch

Etymology

From be- +‎ eindigen, replacing earlier beënden.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈɛi̯ndəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧ein‧di‧gen

Verb

beëindigen

1. (transitive) to end, to finish, to conclude
2. (transitive) to put a stop to

Inflection

Conjugation of beëindigen (weak, prefixed)
infinitive	beëindigen
past singular	beëindigde
past participle	beëindigd
infinitive	beëindigen
gerund	beëindigen n
	present tense	past tense
1st person singular	beëindig	beëindigde
2nd person sing. (jij)	beëindigt	beëindigde
2nd person sing. (u)	beëindigt	beëindigde
2nd person sing. (gij)	beëindigt	beëindigde
3rd person singular	beëindigt	beëindigde
plural	beëindigen	beëindigden
subjunctive sing.1	beëindige	beëindigde
subjunctive plur.1	beëindigen	beëindigden
imperative sing.	beëindig
imperative plur.1	beëindigt
participles	beëindigend	beëindigd
1) Archaic.

Derived terms

• beëindiging