buigen

Dutch

Etymology

(deprecated template usage) From Middle Dutch bugen, from Old Dutch *būgan, from Proto-Germanic *būganą, a variant form of *beuganą.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbœy̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -œy̯ɣən

Verb

buigen

1. (ergative) to bend
2. (ergative) to bow

   Hij boog zich weer naar voren.

   He leaned forward again.

Inflection

Conjugation of buigen (strong class 2)
infinitive	buigen
past singular	boog
past participle	gebogen
infinitive	buigen
gerund	buigen n
	present tense	past tense
1st person singular	buig	boog
2nd person sing. (jij)	buigt	boog
2nd person sing. (u)	buigt	boog
2nd person sing. (gij)	buigt	boogt
3rd person singular	buigt	boog
plural	buigen	bogen
subjunctive sing.1	buige	boge
subjunctive plur.1	buigen	bogen
imperative sing.	buig
imperative plur.1	buigt
participles	buigend	gebogen
1) Archaic.

Derived terms

• afbuigen
• verbuigen
• buigzaam