concipio

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 01:35, 27 September 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Etymology

From con- +‎ capio.

Pronunciation

Verb

concipiō (present infinitive concipere, perfect active concēpī, supine conceptum); third conjugation iō-variant

  1. I receive or catch
  2. I derive (from)
  3. I contain or hold
  4. I grasp
  5. I adopt
  6. I devise or conceive

Conjugation

   Conjugation of concipiō (third conjugation -variant)
indicative singular plural
first second third first second third
active present concipiō concipis concipit concipimus concipitis concipiunt
imperfect concipiēbam concipiēbās concipiēbat concipiēbāmus concipiēbātis concipiēbant
future concipiam concipiēs concipiet concipiēmus concipiētis concipient
perfect concēpī concēpistī concēpit concēpimus concēpistis concēpērunt,
concēpēre
pluperfect concēperam concēperās concēperat concēperāmus concēperātis concēperant
future perfect concēperō concēperis concēperit concēperimus concēperitis concēperint
passive present concipior conciperis,
concipere
concipitur concipimur concipiminī concipiuntur
imperfect concipiēbar concipiēbāris,
concipiēbāre
concipiēbātur concipiēbāmur concipiēbāminī concipiēbantur
future concipiar concipiēris,
concipiēre
concipiētur concipiēmur concipiēminī concipientur
perfect conceptus + present active indicative of sum
pluperfect conceptus + imperfect active indicative of sum
future perfect conceptus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present concipiam concipiās concipiat concipiāmus concipiātis concipiant
imperfect conciperem conciperēs conciperet conciperēmus conciperētis conciperent
perfect concēperim concēperīs concēperit concēperīmus concēperītis concēperint
pluperfect concēpissem concēpissēs concēpisset concēpissēmus concēpissētis concēpissent
passive present concipiar concipiāris,
concipiāre
concipiātur concipiāmur concipiāminī concipiantur
imperfect conciperer conciperēris,
conciperēre
conciperētur conciperēmur conciperēminī conciperentur
perfect conceptus + present active subjunctive of sum
pluperfect conceptus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present concipe concipite
future concipitō concipitō concipitōte concipiuntō
passive present concipere concipiminī
future concipitor concipitor concipiuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives concipere concēpisse conceptūrum esse concipī conceptum esse conceptum īrī
participles concipiēns conceptūrus conceptus concipiendus,
concipiundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
concipiendī concipiendō concipiendum concipiendō conceptum conceptū

Derived terms

Related terms

Descendants

References

  • concipio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concipio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • concipio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to take fire: ignem concipere, comprehendere
    • to incur ignominy: infamiam concipere, subire, sibi conflare
    • to form an idea of a thing, imagine, conceive: animo concipere aliquid
    • to form a conception, notion of a thing: notionem or rationem alicuius rei in animo informare or animo concipere
    • to conceive an ideal: singularem quandam perfectionis imaginem animo concipere
    • to conceive a hope: spem concipere animo
    • to commit a crime and so make oneself liable to the consequences of it: scelus (in se) concipere, suscipere
    • to make a vow: vota facere, nuncupare, suscipere, concipere