gooien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch goyen, further etymology debated. Possibly from an ancestor of gauw (“quickly, soon”), although other origins have been suggested.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɣoːi̯ə(n)/

• audio:

  (file)

• Rhymes: -oːi̯ən

Verb

gooien

1. to throw

Inflection

Conjugation of gooien (weak)
infinitive	gooien
past singular	gooide
past participle	gegooid
infinitive	gooien
gerund	gooien n
	present tense	past tense
1st person singular	gooi	gooide
2nd person sing. (jij)	gooit, gooi2	gooide
2nd person sing. (u)	gooit	gooide
2nd person sing. (gij)	gooit	gooide
3rd person singular	gooit	gooide
plural	gooien	gooiden
subjunctive sing.1	gooie	gooide
subjunctive plur.1	gooien	gooiden
imperative sing.	gooi
imperative plur.1	gooit
participles	gooiend	gegooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• werpen

Derived terms

• aangooien
• afgooien
• begooien
• ingooien
• neergooien
• omgooien
• opgooien
• overgooien
• uitgooien
• vergooien
• weggooien