schokken

Dutch

Etymology

Germanic, cognate with shock.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxɔ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔkən

Noun

schokken

1. (deprecated template usage) Plural form of schok

Verb

schokken

1. (intransitive) To shake, shiver

   Vanwege de storm en ijsvorming op het spoor schokte de passagierstrein hevig.

   Because of the storm and the formation of ice on the tracks, the passenger train shook vehemently.

2. (transitive) To (administer a) shock physically
3. (figuratively, transitive) To shock, disturb, startle

   Het nieuws schokte iedereen.

   The news shocked everyone.

Inflection

Conjugation of schokken (weak)
infinitive	schokken
past singular	schokte
past participle	geschokt
infinitive	schokken
gerund	schokken n
	present tense	past tense
1st person singular	schok	schokte
2nd person sing. (jij)	schokt, schok2	schokte
2nd person sing. (u)	schokt	schokte
2nd person sing. (gij)	schokt	schokte
3rd person singular	schokt	schokte
plural	schokken	schokten
subjunctive sing.1	schokke	schokte
subjunctive plur.1	schokken	schokten
imperative sing.	schok
imperative plur.1	schokt
participles	schokkend	geschokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• choqueren
• daveren
• schudden

Derived terms

• cultuurschok
• geschokt (adjective)
• schokker m
• schokbreker
• schokdemper m
• schokeffect n
• schoktherapie
• schokvrij