storkna

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Icelandic[edit]

Etymology[edit]

From Old Norse storkna, from Proto-Germanic *sturknaną.

Verb[edit]

storkna (weak verb, third-person singular past indicative storknaði, supine storknað)

  1. (intransitive) to solidify

Conjugation[edit]

storkna — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að storkna
supine
(sagnbót) 		storknað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		storknandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég storkna við storknum present
(nútíð) 		ég storkni við storknum
þú storknar þið storknið þú storknir þið storknið
hann, hún, það storknar þeir, þær, þau storkna hann, hún, það storkni þeir, þær, þau storkni
past
(þátíð) 		ég storknaði við storknuðum past
(þátíð) 		ég storknaði við storknuðum
þú storknaðir þið storknuðuð þú storknaðir þið storknuðuð
hann, hún, það storknaði þeir, þær, þau storknuðu hann, hún, það storknaði þeir, þær, þau storknuðu
imperative
(boðháttur) 		storkna (þú) storknið (þið)
Forms with appended personal pronoun
storknaðu storkniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
storknaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		storknaður storknuð storknað storknaðir storknaðar storknuð
accusative
(þolfall) 		storknaðan storknaða storknað storknaða storknaðar storknuð
dative
(þágufall) 		storknuðum storknaðri storknuðu storknuðum storknuðum storknuðum
genitive
(eignarfall) 		storknaðs storknaðrar storknaðs storknaðra storknaðra storknaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		storknaði storknaða storknaða storknuðu storknuðu storknuðu
accusative
(þolfall) 		storknaða storknuðu storknaða storknuðu storknuðu storknuðu
dative
(þágufall) 		storknaða storknuðu storknaða storknuðu storknuðu storknuðu
genitive
(eignarfall) 		storknaða storknuðu storknaða storknuðu storknuðu storknuðu

Further reading[edit]

Old Swedish[edit]

Etymology[edit]

From Old Norse storkna, from Proto-Germanic *sturknaną.

Verb[edit]

storkna

  1. (intransitive) to stiffen, to become stiff

Conjugation[edit]

Conjugation of storkna (weak)
present past
infinitive storkna —
participle storknandi, -e storknaþer
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk storknar storkni, -e — storknaþi, -e storknaþi, -e
þū storknar storkni, -e storkna storknaþi, -e storknaþi, -e
han storknar storkni, -e — storknaþi, -e storknaþi, -e
vīr storknum, -om storknum, -om storknum, -om storknaþum, -om storknaþum, -om
īr storknin storknin storknin storknaþin storknaþin
þēr storkna storknin — storknaþu, -o storknaþin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk — — — — —
þū — — — — —
han — — — — —
vīr — — — — —
īr — — — — —
þēr — — — — —

Descendants[edit]

  • Swedish: storkna

Swedish[edit]

Verb[edit]

storkna (present storknar, preterite storknade, supine storknat, imperative storkna)

  1. to (figuratively) choke (from laughter or the like)

Usage notes[edit]

The intuition is of someone grimacing with the skin of their face tensed up.

Conjugation[edit]

Conjugation of storkna (weak)
Active Passive
Infinitive storkna —
Supine storknat —
Imperative storkna —
Imper. plural1 storknen —
Present Past Present Past
Indicative storknar storknade — —
Ind. plural1 storkna storknade — —
Subjunctive2 storkne storknade — —
Participles
Present participle storknande
Past participle —
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

See also[edit]

References[edit]

Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=storkna&oldid=76789035"