strekken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch strecken, from Old Dutch *strecken, from Proto-Germanic *strakjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrɛ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: strek‧ken
• Rhymes: -ɛkən

Verb

strekken

1. (intransitive) to stretch, to extend, to reach

   Hun macht strekte tot het Zwarte Woud.

   Their power extended to the Black Forest.

2. (transitive) to reach, to extend, to stretch

   Hij strekte zijn arm en vervolgens zijn been.

   He extended his arm and after that his leg.

3. (intransitive) to suffice, to last

   Deze aanbieding geldt zolang de voorraad strekt.

   This offer applies as long as stocks last.

Inflection

Conjugation of strekken (weak)
infinitive	strekken
past singular	strekte
past participle	gestrekt
infinitive	strekken
gerund	strekken n
	present tense	past tense
1st person singular	strek	strekte
2nd person sing. (jij)	strekt	strekte
2nd person sing. (u)	strekt	strekte
2nd person sing. (gij)	strekt	strekte
3rd person singular	strekt	strekte
plural	strekken	strekten
subjunctive sing.1	strekke	strekte
subjunctive plur.1	strekken	strekten
imperative sing.	strek
imperative plur.1	strekt
participles	strekkend	gestrekt
1) Archaic.

Derived terms

• uitstrekken

Descendants

• Afrikaans: strek

---

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• strekket

Noun

strekken m or n

1. definite masculine singular of strekk

---

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• strekket

Noun

strekken m or n

1. definite masculine singular of strekk