waarnemen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch waernēmen. Equivalent to waar (“care, attention”) +‎ nemen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋaːrˌneː.mə(n)/

• audio:

  (file)

• Hyphenation: waar‧ne‧men

Verb

waarnemen

1. (transitive, intransitive) to perceive, to observe, to notice, to sense

   Synonym: gewaarworden

2. (transitive, intransitive) to be acting, to temporarily assume the duties of another person

Inflection

Conjugation of waarnemen (strong class 4, separable)
infinitive	waarnemen
past singular	nam waar
past participle	waargenomen
infinitive	waarnemen
gerund	waarnemen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	neem waar	nam waar	waarneem	waarnam
2nd person sing. (jij)	neemt waar	nam waar	waarneemt	waarnam
2nd person sing. (u)	neemt waar	nam waar	waarneemt	waarnam
2nd person sing. (gij)	neemt waar	naamt waar	waarneemt	waarnaamt
3rd person singular	neemt waar	nam waar	waarneemt	waarnam
plural	nemen waar	namen waar	waarnemen	waarnamen
subjunctive sing.1	neme waar	name waar	waarneme	waarname
subjunctive plur.1	nemen waar	namen waar	waarnemen	waarnamen
imperative sing.	neem waar
imperative plur.1	neemt waar
participles	waarnemend	waargenomen
1) Archaic.

Derived terms

• waarneembaar
• waarneming
• waarnemer

Descendants

• Afrikaans: waarneem

Anagrams

• nemen waar