kalla

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by Hans-Friedrich Tamke (talk | contribs) as of 08:15, 19 November 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: källa

Albanian

Etymology

From *kallë, derivative of kall.

Noun

Lua error in Module:gender_and_number at line 80: The tag "pl" in the gender specification "pl" is not valid. See Module:gender and number for a list of valid tags.

  1. slander, calumny

Faroese

Etymology

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla (third person singular past indicative kallaði, third person plural past indicative kallað, supine kallað)

  1. to call

Conjugation

Conjugation of kalla (group v-30)
infinitive kalla
supine kallað
participle (a6)1 kallandi kallaður
present past
first singular kalli kallaði
second singular kallar kallaði
third singular kallar kallaði
plural kalla kallaðu
imperative
singular kalla!
plural kallið!
1Only the past participle being declined.

Finnish

Leaves and inflorescence of Zantedeschia aethiopica.

Noun

kalla

  1. Zantedeschia, calla lily, arum lily (plant of the genus Zantedeschia)
  2. calla lily, arum lily, hardy arum, Zantedeschia aethiopica

Usage notes

The plants of the related genus Calla are called suovehka in Finnish.

Declension

Inflection of kalla (Kotus type 9/kala, no gradation)
nominative kalla kallat
genitive kallan kallojen
partitive kallaa kalloja
illative kallaan kalloihin
singular plural
nominative kalla kallat
accusative nom. kalla kallat
gen. kallan
genitive kallan kallojen
kallain rare
partitive kallaa kalloja
inessive kallassa kalloissa
elative kallasta kalloista
illative kallaan kalloihin
adessive kallalla kalloilla
ablative kallalta kalloilta
allative kallalle kalloille
essive kallana kalloina
translative kallaksi kalloiksi
abessive kallatta kalloitta
instructive — kalloin
comitative See the possessive forms below.
Possessive forms of kalla (Kotus type 9/kala, no gradation)
first-person singular possessor
singular plural
nominative kallani kallani
accusative nom. kallani kallani
gen. kallani
genitive kallani kallojeni
kallaini rare
partitive kallaani kallojani
inessive kallassani kalloissani
elative kallastani kalloistani
illative kallaani kalloihini
adessive kallallani kalloillani
ablative kallaltani kalloiltani
allative kallalleni kalloilleni
essive kallanani kalloinani
translative kallakseni kalloikseni
abessive kallattani kalloittani
instructive — —
comitative — kalloineni
second-person singular possessor
singular plural
nominative kallasi kallasi
accusative nom. kallasi kallasi
gen. kallasi
genitive kallasi kallojesi
kallaisi rare
partitive kallaasi kallojasi
inessive kallassasi kalloissasi
elative kallastasi kalloistasi
illative kallaasi kalloihisi
adessive kallallasi kalloillasi
ablative kallaltasi kalloiltasi
allative kallallesi kalloillesi
essive kallanasi kalloinasi
translative kallaksesi kalloiksesi
abessive kallattasi kalloittasi
instructive — —
comitative — kalloinesi
first-person plural possessor
singular plural
nominative kallamme kallamme
accusative nom. kallamme kallamme
gen. kallamme
genitive kallamme kallojemme
kallaimme rare
partitive kallaamme kallojamme
inessive kallassamme kalloissamme
elative kallastamme kalloistamme
illative kallaamme kalloihimme
adessive kallallamme kalloillamme
ablative kallaltamme kalloiltamme
allative kallallemme kalloillemme
essive kallanamme kalloinamme
translative kallaksemme kalloiksemme
abessive kallattamme kalloittamme
instructive — —
comitative — kalloinemme
second-person plural possessor
singular plural
nominative kallanne kallanne
accusative nom. kallanne kallanne
gen. kallanne
genitive kallanne kallojenne
kallainne rare
partitive kallaanne kallojanne
inessive kallassanne kalloissanne
elative kallastanne kalloistanne
illative kallaanne kalloihinne
adessive kallallanne kalloillanne
ablative kallaltanne kalloiltanne
allative kallallenne kalloillenne
essive kallananne kalloinanne
translative kallaksenne kalloiksenne
abessive kallattanne kalloittanne
instructive — —
comitative — kalloinenne
third-person possessor
singular plural
nominative kallansa kallansa
accusative nom. kallansa kallansa
gen. kallansa
genitive kallansa kallojensa
kallainsa rare
partitive kallaansa kallojaan
kallojansa
inessive kallassaan
kallassansa 		kalloissaan
kalloissansa
elative kallastaan
kallastansa 		kalloistaan
kalloistansa
illative kallaansa kalloihinsa
adessive kallallaan
kallallansa 		kalloillaan
kalloillansa
ablative kallaltaan
kallaltansa 		kalloiltaan
kalloiltansa
allative kallalleen
kallallensa 		kalloilleen
kalloillensa
essive kallanaan
kallanansa 		kalloinaan
kalloinansa
translative kallakseen
kallaksensa 		kalloikseen
kalloiksensa
abessive kallattaan
kallattansa 		kalloittaan
kalloittansa
instructive — —
comitative — kalloineen
kalloinensa

Synonyms

Icelandic

Etymology

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Pronunciation

Verb

kalla (weak verb, third-person singular past indicative kallaði, supine kallað)

  1. to call, name, refer to
    Hann er kallaður Vífill.
    He's called Vífill.
  2. to call, to shout
    • 1928, Krummavísa (“Raven Song”, on Icealandic Wikisource) by Jón Ásgeirsson
      Krummi krunkar úti,
      kallar á nafna sinn:
      „Ég fann höfuð af hrúti
      hrygg og gæruskinn.“
      Komdu nú og kroppaðu með mér,
      krummi nafni minn.
      “Krummi croaks outside,
      calling his namesake:
      ‘I found the head of a ram,
      backbone and sheepskin.’
      Come now and peck with me,
      Krummi, my namesake.”

Conjugation

kalla — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að kalla
supine
(sagnbót) 		kallað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		kallandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég kalla við köllum present
(nútíð) 		ég kalli við köllum
þú kallar þið kallið þú kallir þið kallið
hann, hún, það kallar þeir, þær, þau kalla hann, hún, það kalli þeir, þær, þau kalli
past
(þátíð) 		ég kallaði við kölluðum past
(þátíð) 		ég kallaði við kölluðum
þú kallaðir þið kölluðuð þú kallaðir þið kölluðuð
hann, hún, það kallaði þeir, þær, þau kölluðu hann, hún, það kallaði þeir, þær, þau kölluðu
imperative
(boðháttur) 		kalla (þú) kallið (þið)
Forms with appended personal pronoun
kallaðu kalliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
kallast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að kallast
supine
(sagnbót) 		kallast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		kallandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég kallast við köllumst present
(nútíð) 		ég kallist við köllumst
þú kallast þið kallist þú kallist þið kallist
hann, hún, það kallast þeir, þær, þau kallast hann, hún, það kallist þeir, þær, þau kallist
past
(þátíð) 		ég kallaðist við kölluðumst past
(þátíð) 		ég kallaðist við kölluðumst
þú kallaðist þið kölluðust þú kallaðist þið kölluðust
hann, hún, það kallaðist þeir, þær, þau kölluðust hann, hún, það kallaðist þeir, þær, þau kölluðust
imperative
(boðháttur) 		kallast (þú) kallist (þið)
Forms with appended personal pronoun
kallastu kallisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
kallaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		kallaður kölluð kallað kallaðir kallaðar kölluð
accusative
(þolfall) 		kallaðan kallaða kallað kallaða kallaðar kölluð
dative
(þágufall) 		kölluðum kallaðri kölluðu kölluðum kölluðum kölluðum
genitive
(eignarfall) 		kallaðs kallaðrar kallaðs kallaðra kallaðra kallaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		kallaði kallaða kallaða kölluðu kölluðu kölluðu
accusative
(þolfall) 		kallaða kölluðu kallaða kölluðu kölluðu kölluðu
dative
(þágufall) 		kallaða kölluðu kallaða kölluðu kölluðu kölluðu
genitive
(eignarfall) 		kallaða kölluðu kallaða kölluðu kölluðu kölluðu

Latvian

kallas

Noun

kalla f (4th declension)

  1. calla

Declension

Declension of kalla (4th declension)
singular (vienskaitlis) plural (daudzskaitlis)
nominative (nominatīvs) kalla kallas
accusative (akuzatīvs) kallu kallas
genitive (ģenitīvs) kallas kallu
dative (datīvs) kallai kallām
instrumental (instrumentālis) kallu kallām
locative (lokatīvs) kallā kallās
vocative (vokatīvs) kalla kallas

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

Etymology

From Old Norse kalla. Akin to English call.

Pronunciation

Verb

kalla (present tense kallar, past tense kalla, past participle kalla, passive infinitive kallast, present participle kallande, imperative kalla/kall)

  1. to call (to name or refer to)
    Kva kallar ein denne greia?
    What is this thing called?
  2. call (to cry or shout)

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla (singular past indicative kallaði, plural past indicative kǫlluðu, past participle kallaðr)

  1. to call, name, refer to (as)
  2. to call, shout

Conjugation

Conjugation of kalla — active (weak class 2)
infinitive kalla
present participle kallandi
past participle kallaðr
indicative present past
1st-person singular kalla kallaða
2nd-person singular kallar kallaðir
3rd-person singular kallar kallaði
1st-person plural kǫllum kǫlluðum
2nd-person plural kallið kǫlluðuð
3rd-person plural kalla kǫlluðu
subjunctive present past
1st-person singular kalla kallaða
2nd-person singular kallir kallaðir
3rd-person singular kalli kallaði
1st-person plural kallim kallaðim
2nd-person plural kallið kallaðið
3rd-person plural kalli kallaði
imperative present
2nd-person singular kalla
1st-person plural kǫllum
2nd-person plural kallið
Conjugation of kalla — mediopassive (weak class 2)
infinitive kallask
present participle kallandisk
past participle kallazk
indicative present past
1st-person singular kǫllumk kǫlluðumk
2nd-person singular kallask kallaðisk
3rd-person singular kallask kallaðisk
1st-person plural kǫllumsk kǫlluðumsk
2nd-person plural kallizk kǫlluðuzk
3rd-person plural kallask kǫlluðusk
subjunctive present past
1st-person singular kǫllumk kǫlluðumk
2nd-person singular kallisk kallaðisk
3rd-person singular kallisk kallaðisk
1st-person plural kallimsk kallaðimsk
2nd-person plural kallizk kallaðizk
3rd-person plural kallisk kallaðisk
imperative present
2nd-person singular kallask
1st-person plural kǫllumsk
2nd-person plural kallizk

Descendants

  • Danish: kalde
  • Faroese: kalla
  • Icelandic: kalla
  • Norwegian Bokmål: kalle
  • Norwegian Nynorsk: kalla, kalle
  • Swedish: kalla

References

  • “kalla”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Old Swedish

Etymology

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla

  1. to call, name
  2. to summon, call for

Conjugation

Conjugation of kalla (weak)
present past
infinitive kalla —
participle kallandi, -e kallaþer
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk kallar kalli, -e — kallaþi, -e kallaþi, -e
þū kallar kalli, -e kalla kallaþi, -e kallaþi, -e
han kallar kalli, -e — kallaþi, -e kallaþi, -e
vīr kallum, -om kallum, -om kallum, -om kallaþum, -om kallaþum, -om
īr kallin kallin kallin kallaþin kallaþin
þēr kalla kallin — kallaþu, -o kallaþin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk kallas kallis, -es — kallaþis, -es kallaþis, -es
þū kallas kallis, -es — kallaþis, -es kallaþis, -es
han kallas kallis, -es — kallaþis, -es kallaþis, -es
vīr kallums, -oms kallums, -oms — kallaþums, -oms kallaþums, -oms
īr kallins kallins — kallaþins kallaþins
þēr kallas kallins — kallaþus, -os kallaþins

Descendants

Swedish

Etymology 1

From Old Swedish kalla, from Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Pronunciation

  • IPA(key): /kalːa/
  • audio:(file)

Verb

kalla (present kallar, preterite kallade, supine kallat, imperative kalla)

  1. to call, denote, refer to; to give as a name
  2. to call, request, beckon, summon
Conjugation
Conjugation of kalla (weak)
Active Passive
Infinitive kalla kallas
Supine kallat kallats
Imperative kalla —
Imper. plural1 kallen —
Present Past Present Past
Indicative kallar kallade kallas kallades
Ind. plural1 kalla kallade kallas kallades
Subjunctive2 kalle kallade kalles kallades
Participles
Present participle kallande
Past participle kallad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Etymology 2

Adjective

kalla

  1. (deprecated template usage) inflection of kall:
    1. definite singular
    2. plural
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=kalla&oldid=58024586"