opeten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opēten. Equivalent to op (“up”) +‎ eten (“eat”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌeː.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧eten

Verb

opeten

1. (transitive) to eat up, to devour

Inflection

Conjugation of opeten (strong class 5, separable)
infinitive	opeten
past singular	at op
past participle	opgegeten
infinitive	opeten
gerund	opeten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	eet op	at op	opeet	opat
2nd person sing. (jij)	eet op	at op	opeet	opat
2nd person sing. (u)	eet op	at op	opeet	opat
2nd person sing. (gij)	eet op	at op	opeet	opat
3rd person singular	eet op	at op	opeet	opat
plural	eten op	aten op	opeten	opaten
subjunctive sing.1	ete op	ate op	opete	opate
subjunctive plur.1	eten op	aten op	opeten	opaten
imperative sing.	eet op
imperative plur.1	eet op
participles	opetend	opgegeten
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: opeet
• → Sranan Tongo: opete (“vulture”)

Anagrams

• eten op