opstijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opstigen. Equivalent to op +‎ stijgen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌstɛi̯.ɣə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: op‧stij‧gen

Verb

opstijgen

1. (intransitive) to ascend, to rise
2. (intransitive) to take off (with an aircraft)

Inflection

Conjugation of opstijgen (strong class 1, separable)
infinitive	opstijgen
past singular	steeg op
past participle	opgestegen
infinitive	opstijgen
gerund	opstijgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stijg op	steeg op	opstijg	opsteeg
2nd person sing. (jij)	stijgt op	steeg op	opstijgt	opsteeg
2nd person sing. (u)	stijgt op	steeg op	opstijgt	opsteeg
2nd person sing. (gij)	stijgt op	steegt op	opstijgt	opsteegt
3rd person singular	stijgt op	steeg op	opstijgt	opsteeg
plural	stijgen op	stegen op	opstijgen	opstegen
subjunctive sing.1	stijge op	stege op	opstijge	opstege
subjunctive plur.1	stijgen op	stegen op	opstijgen	opstegen
imperative sing.	stijg op
imperative plur.1	stijgt op
participles	opstijgend	opgestegen
1) Archaic.

Antonyms

• afdalen
• landen
• neerdalen

Derived terms

• opstijging

Descendants

• Afrikaans: opstyg

Anagrams

• stijgen op