praeduco

Latin

Etymology

From prae- (“before”) +‎ dūcō (“lead”).

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): [prae̯ˈduː.koː]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): [preˈd̪uː.ko]

Verb

praedūcō (present infinitive praedūcere, perfect active praedūxī, supine praeductum); third conjugation, irregular short imperative

1. to lead, draw, interpose, make or put before or in front

Conjugation

   Conjugation of praedūcō (third conjugation, irregular short imperative)

indicative		singular						plural
		first		second		third		first		second		third
active	present	praedūcō		praedūcis		praedūcit		praedūcimus		praedūcitis		praedūcunt
	imperfect	praedūcēbam		praedūcēbās		praedūcēbat		praedūcēbāmus		praedūcēbātis		praedūcēbant
	future	praedūcam		praedūcēs		praedūcet		praedūcēmus		praedūcētis		praedūcent
	perfect	praedūxī		praedūxistī		praedūxit		praedūximus		praedūxistis		praedūxērunt, praedūxēre
	pluperfect	praedūxeram		praedūxerās		praedūxerat		praedūxerāmus		praedūxerātis		praedūxerant
	future perfect	praedūxerō		praedūxeris		praedūxerit		praedūxerimus		praedūxeritis		praedūxerint
passive	present	praedūcor		praedūceris, praedūcere		praedūcitur		praedūcimur		praedūciminī		praedūcuntur
	imperfect	praedūcēbar		praedūcēbāris, praedūcēbāre		praedūcēbātur		praedūcēbāmur		praedūcēbāminī		praedūcēbantur
	future	praedūcar		praedūcēris, praedūcēre		praedūcētur		praedūcēmur		praedūcēminī		praedūcentur
	perfect	praeductus + present active indicative of sum
	pluperfect	praeductus + imperfect active indicative of sum
	future perfect	praeductus + future active indicative of sum
subjunctive		singular						plural
		first		second		third		first		second		third
active	present	praedūcam		praedūcās		praedūcat		praedūcāmus		praedūcātis		praedūcant
	imperfect	praedūcerem		praedūcerēs		praedūceret		praedūcerēmus		praedūcerētis		praedūcerent
	perfect	praedūxerim		praedūxerīs		praedūxerit		praedūxerīmus		praedūxerītis		praedūxerint
	pluperfect	praedūxissem		praedūxissēs		praedūxisset		praedūxissēmus		praedūxissētis		praedūxissent
passive	present	praedūcar		praedūcāris, praedūcāre		praedūcātur		praedūcāmur		praedūcāminī		praedūcantur
	imperfect	praedūcerer		praedūcerēris, praedūcerēre		praedūcerētur		praedūcerēmur		praedūcerēminī		praedūcerentur
	perfect	praeductus + present active subjunctive of sum
	pluperfect	praeductus + imperfect active subjunctive of sum
imperative		singular						plural
		first		second		third		first		second		third
active	present	—		praedūc, praedūce		—		—		praedūcite		—
	future	—		praedūcitō		praedūcitō		—		praedūcitōte		praedūcuntō
passive	present	—		praedūcere		—		—		praedūciminī		—
	future	—		praedūcitor		praedūcitor		—		—		praedūcuntor
non-finite forms		infinitive						participle
		active			passive			active			passive
present		praedūcere			praedūcī			praedūcēns			—
future		praeductūrum esse			praeductum īrī			praeductūrus			praedūcendus, praedūcundus
perfect		praedūxisse			praeductum esse			—			praeductus
future perfect		—			praeductum fore			—			—
perfect potential		praeductūrum fuisse			—			—			—
verbal nouns		gerund								supine
		genitive		dative		accusative		ablative		accusative		ablative
		praedūcendī		praedūcendō		praedūcendum		praedūcendō		praeductum		praeductū

Derived terms

• praeductōrius
• praeductus

Related terms

• abdūcō
• addūcō
• circumdūcō
• condūcō
• dēdūcō
• dīdūcō
• dūcō
• ēdūcō
• indūcō
• intrōdūcō
• obdūcō
• perdūcō
• praeterdūcō
• prōdūcō
• redūcō
• sēdūcō
• subdūcō
• subterdūcō
• superdūcō
• trādūcō

References

• “praeduco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• “praeduco”, in Charlton T. Lewis (1891), An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
• “praeduco”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.