publico

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 11:32, 18 October 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: público and publicó

Catalan

Verb

publico

  1. Lua error in Module:parameters at line 797: Parameter "m" is not used by this template.

Italian

Adjective

Lua error in Module:parameters at line 797: Parameter 1 is not used by this template.

  1. Variant of pubblico

Latin

Etymology

From pūblicus.

Pronunciation

Verb

pūblicō (present infinitive pūblicāre, perfect active pūblicāvī, supine pūblicātum); first conjugation

  1. to seize, to confiscate, to make public property, to nationalize
    • c. 161 Dig. XXVIII.I.8.4 Gaius libro septimo decimo ad edictum provinciale
      Hi vero, qui ad ferrum aut ad bestias aut in metallum damnantur, libertatem perdunt bonaque eorum publicantur: unde apparet amittere eos testamenti factionem.
      But those sentenced to fight in the arena or with the beasts or to work in the mines lose freedom and their assets are forfeited: hence one sees that the efficacy of their last will must be denied.
  2. to make public, to let be known in the public, to publish, to issue, to release
  3. to release, to open for public access, to unblock

Conjugation

   Conjugation of pūblicō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present pūblicō pūblicās pūblicat pūblicāmus pūblicātis pūblicant
imperfect pūblicābam pūblicābās pūblicābat pūblicābāmus pūblicābātis pūblicābant
future pūblicābō pūblicābis pūblicābit pūblicābimus pūblicābitis pūblicābunt
perfect pūblicāvī pūblicāvistī pūblicāvit pūblicāvimus pūblicāvistis pūblicāvērunt,
pūblicāvēre
pluperfect pūblicāveram pūblicāverās pūblicāverat pūblicāverāmus pūblicāverātis pūblicāverant
future perfect pūblicāverō pūblicāveris pūblicāverit pūblicāverimus pūblicāveritis pūblicāverint
passive present pūblicor pūblicāris,
pūblicāre
pūblicātur pūblicāmur pūblicāminī pūblicantur
imperfect pūblicābar pūblicābāris,
pūblicābāre
pūblicābātur pūblicābāmur pūblicābāminī pūblicābantur
future pūblicābor pūblicāberis,
pūblicābere
pūblicābitur pūblicābimur pūblicābiminī pūblicābuntur
perfect pūblicātus + present active indicative of sum
pluperfect pūblicātus + imperfect active indicative of sum
future perfect pūblicātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present pūblicem pūblicēs pūblicet pūblicēmus pūblicētis pūblicent
imperfect pūblicārem pūblicārēs pūblicāret pūblicārēmus pūblicārētis pūblicārent
perfect pūblicāverim pūblicāverīs pūblicāverit pūblicāverīmus pūblicāverītis pūblicāverint
pluperfect pūblicāvissem pūblicāvissēs pūblicāvisset pūblicāvissēmus pūblicāvissētis pūblicāvissent
passive present pūblicer pūblicēris,
pūblicēre
pūblicētur pūblicēmur pūblicēminī pūblicentur
imperfect pūblicārer pūblicārēris,
pūblicārēre
pūblicārētur pūblicārēmur pūblicārēminī pūblicārentur
perfect pūblicātus + present active subjunctive of sum
pluperfect pūblicātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present pūblicā pūblicāte
future pūblicātō pūblicātō pūblicātōte pūblicantō
passive present pūblicāre pūblicāminī
future pūblicātor pūblicātor pūblicantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives pūblicāre pūblicāvisse pūblicātūrum esse pūblicārī pūblicātum esse pūblicātum īrī
participles pūblicāns pūblicātūrus pūblicātus pūblicandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
pūblicandī pūblicandō pūblicandum pūblicandō pūblicātum pūblicātū

Descendants

Adjective

(deprecated template usage) pūblicō

  1. dative masculine singular of pūblicus
  2. dative neuter singular of pūblicus
  3. ablative masculine singular of pūblicus
  4. ablative neuter singular of pūblicus

References

  • publico”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • publico”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • publico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to confiscate a person's property: bona alicuius publicare (B. G. 5. 54)
    • (ambiguous) to be interred (at the expense of the state, at one's own cost): funere efferri or simply efferri (publice; publico, suo sumptu)
    • (ambiguous) in the streets: in publico
    • (ambiguous) to never appear in public: publico carere, se abstinere
    • (ambiguous) to shun publicity: publico carere, forum ac lucem fugere
  • publico in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[2], pre-publication website, 2005-2016

Portuguese

Verb

publico

  1. first-person singular present indicative of publicar

Spanish

Verb

publico

  1. First-person singular (yo) present indicative form of publicar.