regeren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch regeren, from Latin regere.

Pronunciation

• IPA^(key): /rəˈɣeː.rə(n)/

• audio:

  (file)

• Hyphenation: re‧ge‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

regeren

1. (transitive, intransitive) to rule, reign, govern
2. (transitive, archaic) to control, to conduct, to direct, to govern
   • 1628, Philips Marnix van Sint Aldegonde, "Wilhelmus van Nassouwe", (modern, redacted version), couplet 2.

     Maar God zal mij regeren / als een goed instrument, / dat ik zal wederkeren / in mijnen regiment.

     But God shall conduct me / like a good instrument, / that I shall be reinstated / into my regiment.

Inflection

Conjugation of regeren (weak)
infinitive	regeren
past singular	regeerde
past participle	geregeerd
infinitive	regeren
gerund	regeren n
	present tense	past tense
1st person singular	regeer	regeerde
2nd person sing. (jij)	regeert	regeerde
2nd person sing. (u)	regeert	regeerde
2nd person sing. (gij)	regeert	regeerde
3rd person singular	regeert	regeerde
plural	regeren	regeerden
subjunctive sing.1	regere	regeerde
subjunctive plur.1	regeren	regeerden
imperative sing.	regeer
imperative plur.1	regeert
participles	regerend	geregeerd
1) Archaic.

Derived terms

• regeerakkoord
• regeerperiode
• regering

Related terms

• rector
• regaal
• regime
• regiment
• royaal

Anagrams

• ergeren

---

German

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Adjective

regeren

1. inflection of rege:
   1. strong genitive masculine/neuter singular comparative degree
   2. weak/mixed genitive/dative all-gender singular comparative degree
   3. strong/weak/mixed accusative masculine singular comparative degree
   4. strong dative plural comparative degree
   5. weak/mixed all-case plural comparative degree