seduco
Italian
Verb
seduco
Anagrams
Latin
Etymology
From sē- (“apart, astray”) + dūcō (“lead”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /seːˈduː.koː/, [s̠eːˈd̪uːkoː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /seˈdu.ko/, [seˈd̪uːko]
Verb
sēdūcō (present infinitive sēdūcere, perfect active sēdūxī, supine sēductum); third conjugation, irregular short imperative
- I lead astray
- 397 CE – 401 CE, Aurelius Augustinus Hipponensis, Confessions 4.1.1:
- per idem tempus annorum novem, ab undevicensimo anno aetatis meae usque ad duodetricensimum, seducebamur et seducebamus
- During this period of nine years, from my nineteenth year to my twenty-eighth, I was led astray and led others astray.
- per idem tempus annorum novem, ab undevicensimo anno aetatis meae usque ad duodetricensimum, seducebamur et seducebamus
- I seduce
Conjugation
Derived terms
Related terms
Descendants
References
- “seduco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “seduco”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- seduco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.