sleutelen

Dutch

Etymology

From sleutel (“key”) +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsløː.tə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: sleu‧te‧len

Verb

sleutelen

1. (intransitive) to tinker, to fix

Conjugation

Conjugation of sleutelen (weak)
infinitive	sleutelen
past singular	sleutelde
past participle	gesleuteld
infinitive	sleutelen
gerund	sleutelen n
	present tense	past tense
1st person singular	sleutel	sleutelde
2nd person sing. (jij)	sleutelt, sleutel2	sleutelde
2nd person sing. (u)	sleutelt	sleutelde
2nd person sing. (gij)	sleutelt	sleutelde
3rd person singular	sleutelt	sleutelde
plural	sleutelen	sleutelden
subjunctive sing.1	sleutele	sleutelde
subjunctive plur.1	sleutelen	sleutelden
imperative sing.	sleutel
imperative plur.1	sleutelt
participles	sleutelend	gesleuteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• gesleutel
• sleutelaar
• versleutelen