uitblijven

Dutch

Etymology

uit +‎ blijven

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯dˌblɛi̯və(n)/

• Audio

  (file)

Verb

uitblijven

1. (intransitive) to stay away, to fail to appear

Inflection

Inflection of uitblijven (strong class 1, separable)
infinitive	uitblijven
past singular	bleef uit
past participle	uitgebleven
infinitive	uitblijven
gerund	uitblijven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	blijf uit	bleef uit	uitblijf	uitbleef
2nd person sing. (jij)	blijft uit	bleef uit	uitblijft	uitbleef
2nd person sing. (u)	blijft uit	bleef uit	uitblijft	uitbleef
2nd person sing. (gij)	blijft uit	bleeft uit	uitblijft	uitbleeft
3rd person singular	blijft uit	bleef uit	uitblijft	uitbleef
plural	blijven uit	bleven uit	uitblijven	uitbleven
subjunctive sing.1	blijve uit	bleve uit	uitblijve	uitbleve
subjunctive plur.1	blijven uit	bleven uit	uitblijven	uitbleven
imperative sing.	blijf uit
imperative plur.1	blijft uit
participles	uitblijvend	uitgebleven
1) Archaic.

Descendants

• Negerhollands: bliev ut

Anagrams

• blijven uit