προσκρούω

Ancient Greek

Etymology

From προσ- (“towards”) +‎ κρούω (“strike”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pros.krǔː.ɔː/ → /prosˈkru.o/ → /prosˈkru.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pros.krǔː.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /prosˈkru.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /prosˈkru.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /prosˈkru.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /prosˈkru.o/

Verb

προσκρούω • (proskroúō)

1. to knock against, have a collision
2. (figuratively) to take offence at, be angry with [+dative]

Inflection

   Present: προσκρούω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσκρούω	προσκρούεις	προσκρούει	προσκρούετον	προσκρούετον	προσκρούομεν	προσκρούετε	προσκρούουσῐ(ν)
	subjunctive	προσκρούω	προσκρούῃς	προσκρούῃ	προσκρούητον	προσκρούητον	προσκρούωμεν	προσκρούητε	προσκρούωσῐ(ν)
	optative	προσκρούοιμῐ	προσκρούοις	προσκρούοι	προσκρούοιτον	προσκρουοίτην	προσκρούοιμεν	προσκρούοιτε	προσκρούοιεν
	imperative		πρόσκρουε	προσκρουέτω	προσκρούετον	προσκρουέτων		προσκρούετε	προσκρουόντων
		active
infinitive		προσκρούειν
participle	m	προσκρούων
	f	προσκρούουσᾰ
	n	προσκροῦον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: προσέκρουον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσέκρουον	προσέκρουες	προσέκρουε(ν)	προσεκρούετον	προσεκρουέτην	προσεκρούομεν	προσεκρούετε	προσέκρουον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: προσκρούσω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσκρούσω	προσκρούσεις	προσκρούσει	προσκρούσετον	προσκρούσετον	προσκρούσομεν	προσκρούσετε	προσκρούσουσῐ(ν)
	optative	προσκρούσοιμῐ	προσκρούσοις	προσκρούσοι	προσκρούσοιτον	προσκρουσοίτην	προσκρούσοιμεν	προσκρούσοιτε	προσκρούσοιεν
		active
infinitive		προσκρούσειν
participle	m	προσκρούσων
	f	προσκρούσουσᾰ
	n	προσκροῦσον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: προσέκρουσᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσέκρουσᾰ	προσέκρουσᾰς	προσέκρουσε(ν)	προσεκρούσᾰτον	προσεκρουσᾰ́την	προσεκρούσᾰμεν	προσεκρούσᾰτε	προσέκρουσᾰν
	subjunctive	προσκρούσω	προσκρούσῃς	προσκρούσῃ	προσκρούσητον	προσκρούσητον	προσκρούσωμεν	προσκρούσητε	προσκρούσωσῐ(ν)
	optative	προσκρούσαιμῐ	προσκρούσειᾰς, προσκρούσαις	προσκρούσειε(ν), προσκρούσαι	προσκρούσαιτον	προσκρουσαίτην	προσκρούσαιμεν	προσκρούσαιτε	προσκρούσειᾰν, προσκρούσαιεν
	imperative		πρόσκρουσον	προσκρουσᾰ́τω	προσκρούσᾰτον	προσκρουσᾰ́των		προσκρούσᾰτε	προσκρουσᾰ́ντων
		active
infinitive		προσκροῦσαι
participle	m	προσκρούσᾱς
	f	προσκρούσᾱσᾰ
	n	προσκροῦσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: προσκέκρουκᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσκέκρουκᾰ	προσκέκρουκᾰς	προσκέκρουκε(ν)	προσκεκρούκᾰτον	προσκεκρούκᾰτον	προσκεκρούκᾰμεν	προσκεκρούκᾰτε	προσκεκρούκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	προσκεκρούκω	προσκεκρούκῃς	προσκεκρούκῃ	προσκεκρούκητον	προσκεκρούκητον	προσκεκρούκωμεν	προσκεκρούκητε	προσκεκρούκωσῐ(ν)
	optative	προσκεκρούκοιμῐ, προσκεκρουκοίην	προσκεκρούκοις, προσκεκρουκοίης	προσκεκρούκοι, προσκεκρουκοίη	προσκεκρούκοιτον	προσκεκρουκοίτην	προσκεκρούκοιμεν	προσκεκρούκοιτε	προσκεκρούκοιεν
	imperative		προσκέκρουκε	προσκεκρουκέτω	προσκεκρούκετον	προσκεκρουκέτων		προσκεκρούκετε	προσκεκρουκόντων
		active
infinitive		προσκεκρουκέναι
participle	m	προσκεκρουκώς
	f	προσκεκρουκυῖᾰ
	n	προσκεκρουκός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: προσεκεκρούκειν

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσεκεκρούκειν, προσεκεκρούκη	προσεκεκρούκεις, προσεκεκρούκης	προσεκεκρούκει(ν)	προσεκεκρούκετον	προσεκεκρουκέτην	προσεκεκρούκεμεν	προσεκεκρούκετε	προσεκεκρούκεσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• πρόσκρουμα n (próskrouma)
• πρόσκρουσις f (próskrousis, “dashing against”)
• πρόσκρουσμα n (próskrousma, “something struck, obstacle”)
• προσκρουσμός m (proskrousmós)
• προσκρουστέον n (proskroustéon, “one must give offence”)
• προσκρουστικός (proskroustikós, “offensive”)

Related terms

• προκρούω (prokroúō, “beat out”)
• προσαποκρούομαι (prosapokroúomai, “check, inhibit”)
• προσεπικρούω (prosepikroúō, “strike against besides”)
• and see at κρούω (kroúo)

Descendants

• Greek: προσκρούω (proskroúo)

References

• “προσκρούω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “προσκρούω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers

Greek

Etymology

From Ancient Greek προσκρούω. Morphologically, from προσ- (“towards”) +‎ κρούω (“strike”).

Pronunciation

• IPA^(key): /prosˈkruo/
• Hyphenation: προσ‧κρού‧ω

Verb

προσκρούω • (proskroúo) (past προσέκρουσα, passive —)

1. to knock against, have a collision

   Το πλοίο προσέκρουσε στην προβλήτα του λιμανιού.

   To ploío prosékrouse stin provlíta tou limanioú.

   The ship hit the pier of the port.

2. (figuratively) to face an obstacle
   1. to be contrary to

      Ο νόμος αυτός προσκρούει στις επιταγές του συντάγματος.

      O nómos aftós proskroúei stis epitagés tou syntágmatos.

      This law is contrary to the orders of the constitution.

Conjugation

προσκρούω   (only active forms)

	Active voice ➤
Indicative mood ➤	Imperfective aspect ➤	Perfective aspect ➤
Non-past tenses ➤	Present ➤	Dependent ➤
1 sg	προσκρούω	προσκρούσω
2 sg	προσκρούεις	προσκρούσεις
3 sg	προσκρούει	προσκρούσει
1 pl	προσκρούουμε, [‑ομε]	προσκρούσουμε, [‑ομε]
2 pl	προσκρούετε	προσκρούσετε
3 pl	προσκρούουν[ε]	προσκρούσουν[ε]
Past tenses ➤	Imperfect ➤	Simple past ➤
1 sg	προσέκρουα	προσέκρουσα
2 sg	προσέκρουες	προσέκρουσες
3 sg	προσέκρουε	προσέκρουσε
1 pl	προσκρούαμε	προσκρούσαμε
2 pl	προσκρούατε	προσκρούσατε
3 pl	προσέκρουαν	προσέκρουσαν, [προσκρούσανε]
Future tenses ➤	Continuous ➤	Simple ➤
1 sg	θα προσκρούω ➤	θα προσκρούσω ➤
2,3 sg, 1,2,3 pl	θα προσκρούεις, …	θα προσκρούσεις, …
	Perfect aspect ➤
Present perfect ➤	έχω, έχεις, … προσκρούσει
Past perfect ➤	είχα, είχες, … προσκρούσει
Future perfect ➤	θα έχω, θα έχεις, … προσκρούσει
Subjunctive mood ➤	Formed using present, dependent (for simple past) or present perfect from above with a particle (να, ας).
Imperative mood ➤	Imperfective aspect	Perfective aspect
2 sg	πρόσκρουε	πρόσκρουσε
2 pl	προσκρούετε	προσκρούστε
Other forms
Active present participle ➤	προσκρούοντας ➤
Active perfect participle ➤	έχοντας προσκρούσει ➤
Passive perfect participle ➤	—
Nonfinite form ➤	προσκρούσει
Notes     Appendix:Greek verbs	• (…) optional or informal.   […] rare.   {…} learned, archaic.  • Multiple forms are shown in order of reducing frequency.  • Periphrastic imperative forms may be produced using the subjunctive.

Synonyms

• προσκόπτω (proskópto)

Related terms

• πρόσκρουση f (próskrousi, “collision”)
• προσκρουστήρας m (proskroustíras, “buffer”) (technology)
• προανάκρουσμα n (proanákrousma, “(literally: prelude) forerunner”)

• and see: κρούω (kroúo, “strike”)