тын

Adyghe

Pronunciation

• (Adyghe dialect) IPA^(key): [tən]

Verb

тын • (tən) (intransitive)

1. to pay

   кӏалэр матэ ― kʼalɛr matɛ ― The boy is paying.

   кӏалэм ахъшэ итын фай ― kʼalɛm aꭓšɛ jitən faj ― The boy must pay money.

   кӏалэм ахъшэ итэгъ ― kʼalɛm aꭓšɛ jitɛğ ― The boy paid money.

   утын фай ― wutən faj ― You must pay

   кӏалэм ахъшэ еты ― kʼalɛm aꭓšɛ jetə ― The boy is paying money.

   ахъшэ ты ― aꭓšɛ tə ― Pay money.

Eastern Mari

Pronunciation

• IPA^(key): /tən/
• Rhymes: -ən
• Hyphenation: тын

Etymology 1

Borrowed from Tatar тын (tın).

Noun

тын • (tyn)

1. breath

Declension

Declension of тын

		singular	plural
nominative		тын (tyn)	тын-влак (tyn-vlak)
accusative		тыным (tynym)	тын-влакым (tyn-vlakym)
genitive		тынын (tynyn)	тын-влакын (tyn-vlakyn)
dative		тынлан (tynlan)	тын-влаклан (tyn-vlaklan)
comitative		тынге (tynge)	тын-влакге (tyn-vlakge)
comparative		тынла (tynla)	тын-влакла (tyn-vlakla)
inessive		тыныште (tynyšte)	тын-влакыште (tyn-vlakyšte)
illative	short	тыныш (tynyš)	тын-влакыш (tyn-vlakyš)
	long	тынышке (tynyške)	тын-влакышке (tyn-vlakyške)
lative		тынеш (tyńeš)	тын-влакеш (tyn-vlakeš)

Possessed forms of тын

	singular	plural
1st person	тынем (tyńem)	тынна (tynna)
2nd person	тынет (tyńet)	тында (tynda)
3rd person	тынже (tynže)	тынышт (tynyšt)

Etymology 2

Borrowed via Chuvash тӗн (tĕn) from Arabic دِين (dīn).

Noun

тын • (tyn)

1. religion

Declension

Declension of тын

		singular	plural
nominative		тын (tyn)	тын-влак (tyn-vlak)
accusative		тыным (tynym)	тын-влакым (tyn-vlakym)
genitive		тынын (tynyn)	тын-влакын (tyn-vlakyn)
dative		тынлан (tynlan)	тын-влаклан (tyn-vlaklan)
comitative		тынге (tynge)	тын-влакге (tyn-vlakge)
comparative		тынла (tynla)	тын-влакла (tyn-vlakla)
inessive		тыныште (tynyšte)	тын-влакыште (tyn-vlakyšte)
illative	short	тыныш (tynyš)	тын-влакыш (tyn-vlakyš)
	long	тынышке (tynyške)	тын-влакышке (tyn-vlakyške)
lative		тынеш (tyńeš)	тын-влакеш (tyn-vlakeš)

Possessed forms of тын

	singular	plural
1st person	тынем (tyńem)	тынна (tynna)
2nd person	тынет (tyńet)	тында (tynda)
3rd person	тынже (tynže)	тынышт (tynyšt)

References

• J. Bradley et al. (2023) “тын”, in The Mari Web Project: Mari-English Dictionary, University of Vienna

Mariupol Greek

Etymology

Contraction of аты́н (atýn). This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

Pronunciation

• IPA^(key): [tɨn]
• Hyphenation: тын

Pronoun

тын • (tyn) (emphatic form аты́н)

1. they

Declension

Mariupol Greek personal pronouns
	singular					plural
	1st	2nd	3rd m	3rd f	3rd n	1st	2nd	3rd
nominative	го (ho)	сы (sy)	тос (tos)	ты (ty)	то (to)	мис (mis)	сыс (sys)	тын (tyn)
oblique	мэ́на (ména)	сэ́на (séna)	то́на (tóna)	ты́на (týna)		мас (mas)	сас (sas)	тынц (tync)
clitic	-ми (-mi)	-сы (-sy)	-тун (-tun)	-тын (-tyn)	-ту (-tu)	-мас (-mas)	-сас (-sas)	-ц (-c)

References

• G. A. Animica, M. P. Galikbarova (2013) Румеку глоса‎^[1], Donetsk, page 4

Russian

Etymology

Inherited from Old East Slavic тꙑнъ (tynŭ), from Proto-Slavic *tynъ.

Pronunciation

• IPA^(key): [tɨn]

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɨn

Noun

тын • (tyn) m inan (genitive ты́на, nominative plural тыны́, genitive plural тыно́в)

1. fence (especially one made of twigs)

   Synonyms: забо́р (zabór), частоко́л (častokól)

Declension

Declension of тын (inan masc-form hard-stem accent-c) 

	singular	plural
nominative	ты́н týn	тыны́ tyný
genitive	ты́на týna	тыно́в tynóv
dative	ты́ну týnu	тына́м tynám
accusative	ты́н týn	тыны́ tyný
instrumental	ты́ном týnom	тына́ми tynámi
prepositional	ты́не týne	тына́х tynáx

Related terms

Borrowed

• -тон (-ton)
  • бадминто́н m (badmintón)
  • Нью́тон (Nʹjúton)

References

• Vasmer, Max (1964–1973) “тын”, in Oleg Trubachyov, transl., Этимологический словарь русского языка [Etymological Dictionary of the Russian Language] (in Russian), Moscow: Progress
• Šanskij, N. M. (2004) “тын”, in Školʹnyj etimologičeskij slovarʹ russkovo jazyka [School Etymological Dictionary of the Russian Language] (in Russian), Moscow: Drofa

Southern Altai

Etymology

From Proto-Turkic *tï̄n.

Noun

тын • (tïn)

1. soul, spirit

References

N. A. Baskakov, Toščakova N.A, editor (1947), “тын”, in Ojrotsko-Russkij Slovarʹ [Oyrot-Russian Dictionary], Moscow: M.: OGIZ, →ISBN

Tuvan

Etymology

From Proto-Turkic *dɨ̄n (“spirit”).

Pronunciation

• IPA^(key): /tʰɯn/

Noun

тын • (tın) (definite accusative тынны, plural тыннар)

1. life
2. spirit, soul

Synonyms

• амы (amı)

Related terms

• тынар (tınar, “to breathe”)