bekendmaken

Dutch

Etymology

From bekend +‎ maken, cf. German bekanntmachen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈkɛntmaːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧kend‧ma‧ken

Verb

bekendmaken

1. (transitive) to announce, to make known
2. (transitive) to denounce

Conjugation

Conjugation of bekendmaken (weak, separable)
infinitive	bekendmaken
past singular	maakte bekend
past participle	bekendgemaakt
infinitive	bekendmaken
gerund	bekendmaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak bekend	maakte bekend	bekendmaak	bekendmaakte
2nd person sing. (jij)	maakt bekend, maak bekend2	maakte bekend	bekendmaakt	bekendmaakte
2nd person sing. (u)	maakt bekend	maakte bekend	bekendmaakt	bekendmaakte
2nd person sing. (gij)	maakt bekend	maakte bekend	bekendmaakt	bekendmaakte
3rd person singular	maakt bekend	maakte bekend	bekendmaakt	bekendmaakte
plural	maken bekend	maakten bekend	bekendmaken	bekendmaakten
subjunctive sing.1	make bekend	maakte bekend	bekendmake	bekendmaakte
subjunctive plur.1	maken bekend	maakten bekend	bekendmaken	bekendmaakten
imperative sing.	maak bekend
imperative plur.1	maakt bekend
participles	bekendmakend	bekendgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bekendmaking

Descendants

• Negerhollands: maak bekent

Anagrams

• maken bekend