sultan

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by 179.6.196.165 (talk) as of 20:03, 4 January 2020.
Jump to navigation Jump to search
See also: Sultan, sultán, and sułtan

English

English Wikipedia has an article on:
Wikipedia

Etymology

From French sultan, from Turkish sultan, from Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, strength, authority) (compare Hebrew שִׁלְטוֹן (shiltón) and Hebrew סוּלְטָן (sultán)).[1] Compare soldan.

Pronunciation

Noun

sultan (plural usually sultans, rarely salateen)

  1. (historical) The holder of a secular office, formally subordinate to, but de facto the power behind the throne of, the caliph.
  2. A hereditary ruler in various Muslim states (sultanate), varying from petty principalities (as in Indonesia and in Yemen), often vassal of a greater ruler, to independent realms, such as Oman, Brunei, or an empire such as the Turkish Ottoman Empire.
  3. (card games) A variant of solitaire, played with two decks of cards.
  4. A breed of chicken originating in Turkey, kept primarily in gardens for ornamental reasons. See: sultan (chicken)

Derived terms

Translations

See also

References

  1. ^ "sultan" in The American Heritage Dictionary of the English Language, Fourth Edition (2008).

Anagrams


Danish

Danish Wikipedia has an article on:
Wikipedia da

Etymology

From Arabic سُلْطَان (sulṭān)

Noun

sultan c (singular definite sultanen, plural indefinite sultaner)

  1. sultan (ruler)

Declension

References


Dutch

Etymology

From Turkish sultan, from Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, strength, authority).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈsʏl.tɑn/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: sul‧tan

Noun

sultan m (plural sultans, feminine sultane)

  1. sultan, a Muslim ruler title
  2. a certain pastry

Derived terms

References

  • M. J. Koenen & J. Endepols, Verklarend Handwoordenboek der Nederlandse Taal (tevens Vreemde-woordentolk), Groningen, Wolters-Noordhoff, 1969 (26th edition) [Dutch dictionary in Dutch]

French

Noun

sultan m (plural sultans)

  1. A sultan: a Muslim ruler with a certain title.
  2. A silk-ornamented basket.
  3. A perfume sachet to put in a linen coffer.

Synonyms

References

  • Nouveau Petit Larousse illustré. Dictionnaire encyclopédique. Paris, Librairie Larousse, 1952, 146th edition

Further reading


Icelandic

Noun

Template:is-noun form

  1. definite nominative singular of sulta

Maltese

Etymology

Inherited from Arabic سُلْطَان (sulṭān).

Pronunciation

Noun

Lua error: Module:mt-headword:148: Unused arguments: |1=m |2=slatennot enough memory

  1. (dated, historical or figurative) king; monarch; ruler
    Synonym: re

Usage notes

  • The word is rare for the kings of modern internationally recognised states, but is otherwise still used in a broader or historical sense. Compare the same in saltna versus renju.

Norwegian Bokmål

Norwegian Wikipedia has an article on:
Wikipedia no

Etymology

From Arabic سُلْطَان (sulṭān)

Noun

sultan m (definite singular sultanen, indefinite plural sultaner, definite plural sultanene)

  1. sultan (ruler)

References


Norwegian Nynorsk

Norwegian Nynorsk Wikipedia has an article on:
Wikipedia nn

Etymology

From Arabic سُلْطَان (sulṭān)

Noun

sultan m (definite singular sultanen, indefinite plural sultanar, definite plural sultanane)

  1. sultan (ruler)

References


Romanian

Romanian Wikipedia has an article on:
Wikipedia ro

Etymology

From Turkish sultan, from Arabic سُلْطَان (sulṭān).

Noun

sultan m (plural sultani)

  1. sultan
Declension

Serbo-Croatian

Etymology

From Ottoman Turkish [Term?] (compare Turkish sultan), from Arabic سلطان (sulṭān).

Noun

sùltān m (Cyrillic spelling су̀лта̄н)

  1. sultan

Declension


Swedish

Swedish Wikipedia has an article on:
Wikipedia sv

Etymology

From Arabic سُلْطَان (sulṭān)

Noun

sultan c

  1. sultan (ruler)

Declension

Declension of sultan 
Singular Plural
Indefinite Definite Indefinite Definite
Nominative sultan sultanen sultaner sultanerna
Genitive sultans sultanens sultaners sultanernas

Anagrams


Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish سلطان (sultân), from Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, strength, authority) (compare Hebrew שִׁלְטוֹן (shiltón)).

Pronunciation

Noun

sultan (definite accusative sultanı, plural sultanlar)

  1. A monarchic title for Sunni Muslim monarchs.
  2. A noble title for monarch's mother, wifes and children.
  3. A honorific title for Bektashi saints.
  4. A breed of chicken originating in Turkey, kept primarily in gardens for ornamental reasons. See: sultan (chicken)

Declension

Inflection
Nominative sultan
Definite accusative sultanı
Singular Plural
Nominative sultan sultanlar
Definite accusative sultanı sultanları
Dative sultana sultanlara
Locative sultanda sultanlarda
Ablative sultandan sultanlardan
Genitive sultanın sultanların
Possessive forms
Nominative
Singular Plural
1st singular sultanım sultanlarım
2nd singular sultanın sultanların
3rd singular sultanı sultanları
1st plural sultanımız sultanlarımız
2nd plural sultanınız sultanlarınız
3rd plural sultanları sultanları
Definite accusative
Singular Plural
1st singular sultanımı sultanlarımı
2nd singular sultanını sultanlarını
3rd singular sultanını sultanlarını
1st plural sultanımızı sultanlarımızı
2nd plural sultanınızı sultanlarınızı
3rd plural sultanlarını sultanlarını
Dative
Singular Plural
1st singular sultanıma sultanlarıma
2nd singular sultanına sultanlarına
3rd singular sultanına sultanlarına
1st plural sultanımıza sultanlarımıza
2nd plural sultanınıza sultanlarınıza
3rd plural sultanlarına sultanlarına
Locative
Singular Plural
1st singular sultanımda sultanlarımda
2nd singular sultanında sultanlarında
3rd singular sultanında sultanlarında
1st plural sultanımızda sultanlarımızda
2nd plural sultanınızda sultanlarınızda
3rd plural sultanlarında sultanlarında
Ablative
Singular Plural
1st singular sultanımdan sultanlarımdan
2nd singular sultanından sultanlarından
3rd singular sultanından sultanlarından
1st plural sultanımızdan sultanlarımızdan
2nd plural sultanınızdan sultanlarınızdan
3rd plural sultanlarından sultanlarından
Genitive
Singular Plural
1st singular sultanımın sultanlarımın
2nd singular sultanının sultanlarının
3rd singular sultanının sultanlarının
1st plural sultanımızın sultanlarımızın
2nd plural sultanınızın sultanlarınızın
3rd plural sultanlarının sultanlarının
Predicative forms
Singular Plural
1st singular sultanım sultanlarım
2nd singular sultansın sultanlarsın
3rd singular sultan
sultandır
sultanlar
sultanlardır
1st plural sultanız sultanlarız
2nd plural sultansınız sultanlarsınız
3rd plural sultanlar sultanlardır

Derived terms