terechtkomen

Dutch

Etymology

From terecht +‎ komen.

Pronunciation

• IPA^(key): /təˈrɛxtˌkoː.mə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: te‧recht‧ko‧men

Verb

terechtkomen

1. (intransitive) to land

   Hij kwam ongelukkig terecht en brak zijn been.

   He landed in an unfortunate way and broke his leg.

2. (intransitive) to end up, wind up (in a unplanned or surprising place)

   Hij vroeg zich af hoe die brief in de verkeerde bus terechtgekomen was.

   He wondered how this letter ended up in the wrong mailbox.

Inflection

Conjugation of terechtkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive	terechtkomen
past singular	kwam terecht
past participle	terechtgekomen
infinitive	terechtkomen
gerund	terechtkomen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kom terecht	kwam terecht	terechtkom	terechtkwam
2nd person sing. (jij)	komt terecht	kwam terecht	terechtkomt	terechtkwam
2nd person sing. (u)	komt terecht	kwam terecht	terechtkomt	terechtkwam
2nd person sing. (gij)	komt terecht	kwaamt terecht	terechtkomt	terechtkwaamt
3rd person singular	komt terecht	kwam terecht	terechtkomt	terechtkwam
plural	komen terecht	kwamen terecht	terechtkomen	terechtkwamen
subjunctive sing.1	kome terecht	kwame terecht	terechtkome	terechtkwame
subjunctive plur.1	komen terecht	kwamen terecht	terechtkomen	terechtkwamen
imperative sing.	kom terecht
imperative plur.1	komt terecht
participles	terechtkomend	terechtgekomen
1) Archaic.

Anagrams

• komen terecht