vastbijten

Dutch

Etymology

Compound of vast +‎ bijten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɑstˌbɛi̯.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: vast‧bij‧ten

Verb

vastbijten

1. (reflexive, intransitive) to bite deep [with in ‘into’]
2. (reflexive) to dig in [with in ‘in’], to continue with resilience [with in], to carry on resiliently [with in ‘with’]

Inflection

Conjugation of vastbijten (strong class 1, separable)
infinitive	vastbijten
past singular	beet vast
past participle	vastgebeten
infinitive	vastbijten
gerund	vastbijten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bijt vast	beet vast	vastbijt	vastbeet
2nd person sing. (jij)	bijt vast	beet vast	vastbijt	vastbeet
2nd person sing. (u)	bijt vast	beet vast	vastbijt	vastbeet
2nd person sing. (gij)	bijt vast	beet vast	vastbijt	vastbeet
3rd person singular	bijt vast	beet vast	vastbijt	vastbeet
plural	bijten vast	beten vast	vastbijten	vastbeten
subjunctive sing.1	bijte vast	bete vast	vastbijte	vastbete
subjunctive plur.1	bijten vast	beten vast	vastbijten	vastbeten
imperative sing.	bijt vast
imperative plur.1	bijt vast
participles	vastbijtend	vastgebeten
1) Archaic.

Descendants

• vasbyt