aanhalen

Dutch

From Middle Dutch aenhalen. Equivalent to aan +‎ halen.

aanhalen

(transitive) To bring closer physically, notably:
1. to fetch, carry
2. to tighten
3. to pull or haul in
4. to magnify
(transitive, figuratively) To bring closer emotionally, notably:
1. to tighten bonds
2. to bring onto oneself
(transitive) to quote
(transitive) to invoke (an argument)
(transitive) to seize, not necessarily followed by confiscation
(transitive) to mark as with a dot
(transitive) to underline
(transitive, law, now chiefly Belgium) to (temporarily) confiscate, to hold
Synonyms: aanhouden, confisqueren

Conjugation of aanhalen (weak, separable)
infinitive	aanhalen
past singular	haalde aan
past participle	aangehaald
infinitive	aanhalen
gerund	aanhalen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	haal aan	haalde aan	aanhaal	aanhaalde
2nd person sing. (jij)	haalt aan, haal aan²	haalde aan	aanhaalt	aanhaalde
2nd person sing. (u)	haalt aan	haalde aan	aanhaalt	aanhaalde
2nd person sing. (gij)	haalt aan	haalde aan	aanhaalt	aanhaalde
3rd person singular	haalt aan	haalde aan	aanhaalt	aanhaalde
plural	halen aan	haalden aan	aanhalen	aanhaalden

subjunctive sing.¹	hale aan	haalde aan	aanhale	aanhaalde
subjunctive plur.¹	halen aan	haalden aan	aanhalen	aanhaalden

imperative sing.	haal aan
imperative plur.¹	haalt aan

participles	aanhalend	aangehaald
¹⁾ Archaic. ²⁾ In case of inversion.