bekennen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bekennen, from Old Dutch bikennen. Equivalent to be- +‎ kennen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈkɛnə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧ken‧nen
• Rhymes: -ɛnən

Verb

bekennen

1. (transitive) to acknowledge, confess
2. (transitive) to see, to make out, to discern
3. (transitive, dated) to have sex, to know

Inflection

Conjugation of bekennen (weak, prefixed)
infinitive	bekennen
past singular	bekende
past participle	bekend
infinitive	bekennen
gerund	bekennen n
	present tense	past tense
1st person singular	beken	bekende
2nd person sing. (jij)	bekent, beken2	bekende
2nd person sing. (u)	bekent	bekende
2nd person sing. (gij)	bekent	bekende
3rd person singular	bekent	bekende
plural	bekennen	bekenden
subjunctive sing.1	bekenne	bekende
subjunctive plur.1	bekennen	bekenden
imperative sing.	beken
imperative plur.1	bekent
participles	bekennend	bekend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bekenning
• bekentenis

---

German

Etymology

be- +‎ kennen. Cognate with Scottish dialectical English beken.

Pronunciation

• IPA^(key): [bəˈkɛnən]

• Audio:

  (file)

Verb

1. to confess
2. (reflexive) to plead

   Der Beklagte bekannte sich schuldig.

   The defendant pleaded guilty.

Derived terms

• Bekennen
• Bekenner
• Bekennung
• Bekenntnis
• bekennend
• bekannt

Further reading

• “bekennen” in Duden online

---

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch bikennen. Equivalent to be- +‎ kennen.

Verb

bekennen

1. to get to know, to learn of
2. to notice
3. to see
4. to recognise
5. to know
6. to acknowledge, to discern

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Derived terms

• bekenlijc
• bekennere
• bekenninge
• bekennisse

Descendants

• Dutch: bekennen
• Limburgish: bekènne

Further reading

• “bekennen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “bekennen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN