ontbieden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontbieden. Equivalent to ont- +‎ bieden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbi.də(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

ontbieden

1. (transitive) To summon, send for someone
2. (obsolete, transitive) To notify, tell, inform.
3. (obsolete, transitive) To order, tell what to do.

Inflection

Conjugation of ontbieden (strong class 2, prefixed)
infinitive	ontbieden
past singular	ontbood
past participle	ontboden
infinitive	ontbieden
gerund	ontbieden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbied	ontbood
2nd person sing. (jij)	ontbiedt, ontbied2	ontbood
2nd person sing. (u)	ontbiedt	ontbood
2nd person sing. (gij)	ontbiedt	ontboodt
3rd person singular	ontbiedt	ontbood
plural	ontbieden	ontboden
subjunctive sing.1	ontbiede	ontbode
subjunctive plur.1	ontbieden	ontboden
imperative sing.	ontbied
imperative plur.1	ontbiedt
participles	ontbiedend	ontboden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• gebieden

Derived terms

• afontbieden
• ontbieding

Related terms

• verbieden

Anagrams

• inboetend

---

Middle Dutch

Etymology

From ont- +‎ bieden.

Verb

ontbieden

1. to inform
2. to command
3. to summon, to order someone to come

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Alternative forms

• ombieden

Descendants

• Dutch: ontbieden

Further reading

• “ontbieden (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “ontbieden”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN