insinuo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: insinuó, insinúo, and insinuò

Catalan[edit]

Verb[edit]

insinuo

  1. first-person singular present indicative of insinuar

Italian[edit]

Verb[edit]

insinuo

  1. first-person singular present indicative of insinuare

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Etymology[edit]

From in- +‎ sinuō (I bend, curve).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

īnsinuō (present infinitive īnsinuāre, perfect active īnsinuāvī, supine īnsinuātum); first conjugation

  1. to put, place, or thrust into the bosom
  2. to bring in by windings and turnings
  3. to make one's way to; to get to
  4. to penetrate, enter, steal into
  5. to land
  6. to insinuate, ingratiate oneself
  7. to introduce, recommend, make favorably known
  8. to initiate, introduce into
  9. (post-Classical) to publish, make known

Conjugation[edit]

   Conjugation of īnsinuō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present īnsinuō īnsinuās īnsinuat īnsinuāmus īnsinuātis īnsinuant
imperfect īnsinuābam īnsinuābās īnsinuābat īnsinuābāmus īnsinuābātis īnsinuābant
future īnsinuābō īnsinuābis īnsinuābit īnsinuābimus īnsinuābitis īnsinuābunt
perfect īnsinuāvī īnsinuāvistī īnsinuāvit īnsinuāvimus īnsinuāvistis īnsinuāvērunt,
īnsinuāvēre
pluperfect īnsinuāveram īnsinuāverās īnsinuāverat īnsinuāverāmus īnsinuāverātis īnsinuāverant
future perfect īnsinuāverō īnsinuāveris īnsinuāverit īnsinuāverimus īnsinuāveritis īnsinuāverint
passive present īnsinuor īnsinuāris,
īnsinuāre
īnsinuātur īnsinuāmur īnsinuāminī īnsinuantur
imperfect īnsinuābar īnsinuābāris,
īnsinuābāre
īnsinuābātur īnsinuābāmur īnsinuābāminī īnsinuābantur
future īnsinuābor īnsinuāberis,
īnsinuābere
īnsinuābitur īnsinuābimur īnsinuābiminī īnsinuābuntur
perfect īnsinuātus + present active indicative of sum
pluperfect īnsinuātus + imperfect active indicative of sum
future perfect īnsinuātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present īnsinuem īnsinuēs īnsinuet īnsinuēmus īnsinuētis īnsinuent
imperfect īnsinuārem īnsinuārēs īnsinuāret īnsinuārēmus īnsinuārētis īnsinuārent
perfect īnsinuāverim īnsinuāverīs īnsinuāverit īnsinuāverīmus īnsinuāverītis īnsinuāverint
pluperfect īnsinuāvissem īnsinuāvissēs īnsinuāvisset īnsinuāvissēmus īnsinuāvissētis īnsinuāvissent
passive present īnsinuer īnsinuēris,
īnsinuēre
īnsinuētur īnsinuēmur īnsinuēminī īnsinuentur
imperfect īnsinuārer īnsinuārēris,
īnsinuārēre
īnsinuārētur īnsinuārēmur īnsinuārēminī īnsinuārentur
perfect īnsinuātus + present active subjunctive of sum
pluperfect īnsinuātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present īnsinuā īnsinuāte
future īnsinuātō īnsinuātō īnsinuātōte īnsinuantō
passive present īnsinuāre īnsinuāminī
future īnsinuātor īnsinuātor īnsinuantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives īnsinuāre īnsinuāvisse īnsinuātūrum esse īnsinuārī īnsinuātum esse īnsinuātum īrī
participles īnsinuāns īnsinuātūrus īnsinuātus īnsinuandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
īnsinuandī īnsinuandō īnsinuandum īnsinuandō īnsinuātum īnsinuātū

Derived terms[edit]

Related terms[edit]

Descendants[edit]

  • Catalan: insinuar
  • English: insinuate
  • French: insinuer
  • Italian: insinuare
  • Spanish: insinuar

References[edit]

  • insinuo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • insinuo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • insinuo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to insinuate oneself into a person's society: se insinuare in consuetudinem alicuius (Fam. 4. 13. 6)

Portuguese[edit]

Verb[edit]

insinuo

  1. first-person singular present indicative of insinuar