vastleggen

Dutch

Etymology

From vast +‎ leggen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɑstˌlɛ.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: vast‧leg‧gen

Verb

vastleggen

1. (transitive) to moor, to fasten, to tether
2. (transitive) to set out, specify

   Deelstaten hebben een eigen parlement en regering, en zijn bevoegd voor bepaalde materies, die meestal in de grondwet van de unie zijn vastgelegd. — States [of a federation] have their own parliament and government, and are qualified for certain matters, that are for the most part specified in the union's constitution.

3. (transitive) to record, to register

Inflection

Conjugation of vastleggen (weak, separable)
infinitive	vastleggen
past singular	legde vast
past participle	vastgelegd
infinitive	vastleggen
gerund	vastleggen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	leg vast	legde vast	vastleg	vastlegde
2nd person sing. (jij)	legt vast	legde vast	vastlegt	vastlegde
2nd person sing. (u)	legt vast	legde vast	vastlegt	vastlegde
2nd person sing. (gij)	legt vast	legde vast	vastlegt	vastlegde
3rd person singular	legt vast	legde vast	vastlegt	vastlegde
plural	leggen vast	legden vast	vastleggen	vastlegden
subjunctive sing.1	legge vast	legde vast	vastlegge	vastlegde
subjunctive plur.1	leggen vast	legden vast	vastleggen	vastlegden
imperative sing.	leg vast
imperative plur.1	legt vast
participles	vastleggend	vastgelegd
1) Archaic.

Derived terms

• vastlegging

Anagrams

• leggen vast