συγκλητικός

Ancient Greek

Alternative forms

• ξῠγκλητῐκός (xunklētikós)

Etymology

From σῠ́γκλητος (súnklētos, “senate”) +‎ -κός (-kós) from σῠν- (sun-, “with, together”) +‎ κλητός (klētós, “called”) from σῠγκᾰλέω (sunkaléō, “to call to council, convoke, convene”), equivalent to σῠν- (sun-) +‎ κᾰλέω (kaléō, “to call, summon”) +‎ -τῐκός (-tikós, suffix forming adjectives). In historical sense, a semantic loan from Latin senātōrius.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.kós/ → /syŋ.ɡli.tiˈkos/ → /siŋ.ɡli.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kle̝.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈkos/

Adjective

σῠγκλητῐκός • (sunklētikós) m (feminine σῠγκλητῐκή, neuter σῠγκλητῐκόν); first/second declension

1. senatorial, pertaining to a senate; belonging to or of an assembly or council of elders (as at classical Athens or Rome)

   συγκλητικαί οἰκίαι ― sunklētikaí oikíai ― senatorial houses (families)

2. (Koine, history) senatorial; of senatorial rank; belonging to the Roman Senate of the Roman Republic or Roman Empire in Ancient Rome
3. (Byzantine, history) senatorial; of senatorial rank; belonging to the Byzantine Senate of the Byzantine Roman Empire in Constantinople
4. summoning, beckoning, calling for, drawing together

   συγκλητικὸν μέλος ᾀδούσης ― sunklētikòn mélos āidoúsēs ― singing a summoning song

Inflection

First and second declension of σῠγκλητῐκός; σῠγκλητῐκή; σῠγκλητῐκόν (Koine, Byzantine, Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σῠγκλητῐκός sunklētikós	σῠγκλητῐκή sunklētikḗ	σῠγκλητῐκόν sunklētikón		σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ	σῠγκλητῐκᾱ́ sunklētikā́	σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ		σῠγκλητῐκοί sunklētikoí	σῠγκλητῐκαί sunklētikaí	σῠγκλητῐκᾰ́ sunklētiká
Genitive		σῠγκλητῐκοῦ sunklētikoû	σῠγκλητῐκῆς sunklētikês	σῠγκλητῐκοῦ sunklētikoû		σῠγκλητῐκοῖν sunklētikoîn	σῠγκλητῐκαῖν sunklētikaîn	σῠγκλητῐκοῖν sunklētikoîn		σῠγκλητῐκῶν sunklētikôn	σῠγκλητῐκῶν sunklētikôn	σῠγκλητῐκῶν sunklētikôn
Dative		σῠγκλητῐκῷ sunklētikôi	σῠγκλητῐκῇ sunklētikêi	σῠγκλητῐκῷ sunklētikôi		σῠγκλητῐκοῖν sunklētikoîn	σῠγκλητῐκαῖν sunklētikaîn	σῠγκλητῐκοῖν sunklētikoîn		σῠγκλητῐκοῖς sunklētikoîs	σῠγκλητῐκαῖς sunklētikaîs	σῠγκλητῐκοῖς sunklētikoîs
Accusative		σῠγκλητῐκόν sunklētikón	σῠγκλητῐκήν sunklētikḗn	σῠγκλητῐκόν sunklētikón		σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ	σῠγκλητῐκᾱ́ sunklētikā́	σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ		σῠγκλητῐκούς sunklētikoús	σῠγκλητῐκᾱ́ς sunklētikā́s	σῠγκλητῐκᾰ́ sunklētiká
Vocative		σῠγκλητῐκέ sunklētiké	σῠγκλητῐκή sunklētikḗ	σῠγκλητῐκόν sunklētikón		σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ	σῠγκλητῐκᾱ́ sunklētikā́	σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ		σῠγκλητῐκοί sunklētikoí	σῠγκλητῐκαί sunklētikaí	σῠγκλητῐκᾰ́ sunklētiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σῠγκλητῐκῶς sunklētikôs				σῠγκλητῐκώτερος sunklētikṓteros				σῠγκλητῐκώτᾰτος sunklētikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

σῠγκλητῐκός • (sunklētikós) m (genitive σῠγκλητῐκοῦ); second declension

1. (history, government, politics) senator; someone of senatorial rank in the Roman Senate; member of a convened council, senate, assembly of elders, or similar upper house legislative body

Inflection

Second declension of ὁ σῠγκλητῐκός; τοῦ σῠγκλητῐκοῦ (Koine, Byzantine, Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σῠγκλητῐκός ho sunklētikós	τὼ σῠγκλητῐκώ tṑ sunklētikṓ	οἱ σῠγκλητῐκοί hoi sunklētikoí
Genitive	τοῦ σῠγκλητῐκοῦ toû sunklētikoû	τοῖν σῠγκλητῐκοῖν toîn sunklētikoîn	τῶν σῠγκλητῐκῶν tôn sunklētikôn
Dative	τῷ σῠγκλητῐκῷ tôi sunklētikôi	τοῖν σῠγκλητῐκοῖν toîn sunklētikoîn	τοῖς σῠγκλητῐκοῖς toîs sunklētikoîs
Accusative	τὸν σῠγκλητῐκόν tòn sunklētikón	τὼ σῠγκλητῐκώ tṑ sunklētikṓ	τοὺς σῠγκλητῐκούς toùs sunklētikoús
Vocative	σῠγκλητῐκέ sunklētiké	σῠγκλητῐκώ sunklētikṓ	σῠγκλητῐκοί sunklētikoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• σῠ́γκλητος (súnklētos)
• σῠγκᾰλέω, σῠγκᾰλῶ (sunkaléō, sunkalô)

 

Descendants

• Greek: συγκλητικός (sygklitikós)
• → Late Latin: synclēticus, synclīticus
• → Old Georgian: სჳნკლიტიკოსი (swinḳliṭiḳosi, “advisor, counselor, royal courtier”)

Further reading

• “συγκλητικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “συγκλητικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• συγκλητικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek σῠγκλητῐκός (sunklētikós), a calque from the Latin senātōrius. From σῠ́γκλητος (súnklētos, “senate”) +‎ -κός (-kós), equivalent to συγ- (syg-, “with, together”) +‎ κλητός (klitós, “called”) from verbal root κλη- of συγκαλώ (sygkaló), συν- (syn-) +‎ καλώ (kaló, “I call, summon”), from Ancient Greek σῠγκᾰλέω (sunkaléō, “to call to council, convoke, convene”).

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈkos/
• Hyphenation: συ‧γκλη‧τι‧κός
• Old Hyphenation: συγ‧κλη‧τι‧κός

Adjective

συγκλητικός • (sygklitikós) m (feminine συγκλητική, neuter συγκλητικό)

1. senatorial; pertaining to a council or senate (governmental or academic, as at a university)

   Synonym: γερουσιαστικός (gerousiastikós)

   Coordinate term: γερουσία (gerousía)

   συγκλητικές αποφάσεις ― sygklitikés apofáseis ― senatorial decisions

2. (history) senatorial, of senatorial rank, belonging to the Roman Senate of the Roman Republic or Roman Empire in Ancient Rome
3. (history) senatorial, of senatorial rank, belonging to the Byzantine Senate of the Byzantine Roman Empire in Constantinople

Declension

Declension of συγκλητικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	συγκλητικός •	συγκλητική •	συγκλητικό •	συγκλητικοί •	συγκλητικές •	συγκλητικά •
genitive	συγκλητικού •	συγκλητικής •	συγκλητικού •	συγκλητικών •	συγκλητικών •	συγκλητικών •
accusative	συγκλητικό •	συγκλητική •	συγκλητικό •	συγκλητικούς •	συγκλητικές •	συγκλητικά •
vocative	συγκλητικέ •	συγκλητική •	συγκλητικό •	συγκλητικοί •	συγκλητικές •	συγκλητικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο συγκλητικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο συγκλητικός, etc.)

Noun

συγκλητικός • (sygklitikós) m (plural συγκλητικοί)

1. senator; ranking professor at a university senate
2. (history, government, politics) senator; someone of senatorial rank in the Roman Senate; member of a convened council, senate, assembly of elders, or similar upper house legislative body

Declension

declension of συγκλητικός

case     \     number	singular	plural
nominative	συγκλητικός •	συγκλητικοί •
genitive	συγκλητικού •	συγκλητικών •
accusative	συγκλητικό •	συγκλητικούς •
vocative	συγκλητικέ •	συγκλητικοί •

Related terms

• συγκαλώ (sygkaló, “convene, convoke”)
• σύγκλησις (sýgklisis), σύγκληση (sýgklisi, “convocation”)
• σύγκλητος (sýgklitos, “senate”)

 

Further reading

• Γερουσία on the Greek Wikipedia.Wikipedia ^el