strijken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch striken, from Old Dutch *strīcan, from Proto-Germanic *strīkaną, from Proto-Indo-European *streyg-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrɛi̯kə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: strij‧ken
• Rhymes: -ɛi̯kən

Verb

strijken

1. (intransitive) to stroke
2. (transitive) to iron, press (clothes)
3. (transitive) to lower (sail)

Inflection

Conjugation of strijken (strong class 1)
infinitive	strijken
past singular	streek
past participle	gestreken
infinitive	strijken
gerund	strijken n
	present tense	past tense
1st person singular	strijk	streek
2nd person sing. (jij)	strijkt	streek
2nd person sing. (u)	strijkt	streek
2nd person sing. (gij)	strijkt	streekt
3rd person singular	strijkt	streek
plural	strijken	streken
subjunctive sing.1	strijke	streke
subjunctive plur.1	strijken	streken
imperative sing.	strijk
imperative plur.1	strijkt
participles	strijkend	gestreken
1) Archaic.

Derived terms

• afstrijken
• bestrijken
• verstrijken
• strijker
• strijkijzer
• strijkplank
• strijkstok